===================
===================

بیایید با هم برنامه‌های یک کودک تلویزیونی را مرور کنیم:

کودک، در حال تماشای سریالی است که برای بزرگ‌ترها ساخته شده؛‌

امّا به رسم اشتباهِ بسیاری از خانواده‌ها، همه با هم سریال‌های بزرگ‌ترها را می‌بینند.

زن و شوهرِ سریال با هم حرفشان شده. زن، صدایش را بالا می‌برَد. مرد، عصبانی می‌شود و می‌گوید: …فه شو!

کودک به تلویزیون، اعتماد دارد. وقتی که پدر و مادر در کنارش نشسته‌اند و به سریال نگاه می‌کنند،‌ اعتماد او بیشتر هم می‌شود.

او فکر نمی‌کند حرفی که در سریال شنیده، به قدری بد است که نباید از آن استفاده کند.

امروز، کودک با برادرش حرفش شده. برادر، صدایش را بالا می‌برَد. کودک به او می‌گوید: …فه شو!

مادر، این حرف را می‌شنود و به سراغ کودک می‌آید. تا نگاهش به کودک می‌افتد، سرش داد می‌کشد و او را دعوا می‌کند.

کودک به یاد سریال دیشب می‌افتد. وقتی که آن مرد به همسرش چنین حرفی زد،‌ نه مادر و نه پدر، هیچ واکنشی نشان ندادند.

از نگاه کارگر دان، نیازی نیست به بچّه‌هایی که این سریال را تماشا می‌کنند، توجّهی شود. اگر به جای «…فه شو»، از «ساکت باش» استفاده کنیم،‌ نمی‌تواند میزان عصبانیت مرد را نشان دهد.

استادعباسی_ولدی