=================
=================

مقصود ما، این نیست که تلویزیون، هیچ نقش تربیتی مثبتی نمی‌تواند داشته باشد؛

✅ بلکه حرف ما این است که تلویزیون، نمی‌تواند مربّی باش

مربّی کودک، باید یک انسان باشد. در میان انسان‌ها هم کسی جز والدین نمی‌تواند به خوبی از عهدۀ‌ این وظیفه برآید

هر گاه والدین، بار تربیت کردن را از دوش خود برداشته، به دست تلویزیون دادند، اصلی‌ترین اتّفاق ناگوار تربیتی در این زمینه افتاده است.

❌یکی از بزرگ‌ترین ایرادهای تلویزیون، یک‌طرفه بودن آن است که مربّی بودن آن را به شدّت، زیر سؤال می‌برَد

✅باید میان مربّی و کودک، ارتباطی دوطرفه باشد

کودک در برابر تلویزیون، واکنش‌های مختلفی را نسبت به اتّفاقاتی که در برنامه می‌افتد، از خود بروز می‌دهد؛‌

امّا تلویزیون، هیچ پاسخی به واکنش‌های او نمی‌دهد.‌

>>>> مثلاً وقتی کودک در زندگی واقعی خود می‌ترسد،‌ پدر یا مادر، او را در آغوش می‌گیرند،‌ در حالی که تلویزیون، گاه بچّه را می‌ترساند،‌ ولی او را در آغوش نمی‌گیرد.

استادعباسی_ولدی