✨✨✨✨✨✨✨✨✨

در کلاس، سی، چهل نفر مادر نشسته بودند.

بحث تربیت فرزند، داغ بود و مادرها هم حسابی خوششان آمده بود.

در میانۀ بحث بود که پرسیدم: چه کسی تا به حال، ده کتاب تربیتی خوانده است؟

منتظر بودم که دستی بالا برود. حتّی یک دست هم بالا نرفت.

مادرانی که جلو نشسته بودند، سرشان را برگرداندند تا کسی را در پشت سرِ خود ببینند که دستش را بالا برده باشد؛ امّا کسی پیدا نشد.

یک کتاب، پایین آمدم و گفتم: چه کسی تا به حال، نُه کتاب تربیتی خوانده است.

باز هم منتظر دستی ماندم که بالا برود؛ امّا همۀ دست‌ها پایین بود.

همین طور آمدم پایین تا این که به چهار، پنج کتاب رسیدم. در این هنگام، یک نفری دستش را بلند کرد.

وقتی که رسیدم به یک کتاب، فهمیدم که بسیاری از این افراد، حتّی یک کتاب هم در زمینۀ تربیت فرزندشان مطالعه نکرده‌اند.

پیش خودم گفتم: چرا در میان این تعداد مادری که در مقابل من نشسته‌اند، مباحث تربیتی این اندازه باید غریب باشد؟

یکی از پاسخ‌های این سؤال را می‌شود در گیر و دار زندگی و در دل بهانه‌ای به نام «وقت»، پیدا کرد.

باز هم تصمیم گرفتم که یک آمار دیگری بگیرم. برای همین هم پرسیدم: چه کسانی در روز، تنها به دیدن یک فیلم یا یک سریال، بسنده می‌کنند؟

منتظر بودم دستی بلند شود، امّا هیچ دستی بلند نشد؛ یعنی باید باور می‌کردم هیچ کدام از این مادرها، در طول روز، بیش از یک فیلم یا یک سریال را تماشا می‌کنند.

پیش خودم محاسبه کردم، دیدن تماشای یک فیلم یا یک سریال در هر روز، یعنی صرف حدّاقل چهل دقیقه تا یک ساعت و نیم زمان.

از خودم پرسیدم: چرا یک مادر برای دیدن سریال یا فیلم در هر روز وقت دارد؛ امّا برای مطالعۀ کتاب در زمینۀ اصلی‌ترین وظیفۀ خود، یعنی تربیت فرزند، وقت ندارد؟

به سراغ سومین آمارگیری رفتم و از مادران پرسیدم: تا به حال چند نفر از شما با دیدن فیلم یا سریالی، یک تغییر رفتاری مثبت در زندگی‌تان رخ داده یا یک رفتار منفی از زندگی‌تان حذف شده است؟

دست‌ها، همه پایین بود و من هم سؤال آخرم را پرسیدم: چرا برای چیزی که پس از سال‌ها حتّی نتوانسته یک تغییر مثبت در زندگی‌مان ایجاد کند، وقت داریم؛ امّا برای مسئله‌ای که می‌تواند در تربیت نسل ما مؤثّر باشد، وقت نداریم؟

استادعباسی_ولدی
_______________________________________