دلیل این‌که شنونده غیبت در گناه مانند غیبت کننده هست؛ اینه که هر دوی آنها با رضایت در غیبت مشارکت دارن، و ذهن آنها مشغول به تصورات ناروایی است که مورد نهی است.

 تنها اختلافشان در این است که یکی گوینده است و دیگری شنونده. 

یکی با زبان می‌گوید و دیگری با گوش و با اختیار بد خودش تصورات کذب و حرام غیبت کننده را می‌پذیرد؛ 

چرا که با نشستن در مجلس غیبت، نفس انسان با آن فضا انس و الفت پیدا می‌کند، در نتیجه آثار سوء آن مجلس مانند سم کشنده در روح و روان وی نفوذ می‌کند.

امير المؤمنين عليه السّلام:

سَامِعُ اَلْغِيبَةِ شَرِيكُ اَلْمُغْتَاب

شنوندۀ غیبت، شریک غیبت کننده است.

غرر الحکم و درر الکلم، ج 1، ص 284