گفت‌وگوی اهل جهنّم، با اهل بهشت خیلی مطالب دارد. وقتی اهل جهنّم درحال سوختن هستند، در ملاقاتی که با اهل بهشت دارند، می‏گویند: أَنْ أَفیضُوا عَلَینا مِنَ الْماءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَکمُ اللّه

(آب يا از آنچه خداوند روزيتان كرده بر ما فرو ريزيد. (اعراف، 50)

خُب، انسانی که بدنش سوخته یا در حال سوختن است، هر چه بشود، تشنه‏ اش نمی‏شود. 

آب، در همه‌ی عوالم ماده‌ی حیات است و در دنیا همین مایع سیال است. 

شاید یک لطیفه‏ ای در این آیه باشد با توجّه به اینکه «ماء» در آیه‌ی «وَ کانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ»( عرش او بر آب بود. هود، 7 ) تفسیر به علم و معرفت شده است

 (رک: توحيد صدوق، ص: 320)

و سرمایه‌ی مؤمن درآخرت، معرفت خدا و اهل‌بیت علیهم السلام است. علّت سوختن اهل جهنّم، نداشتن همین سرمایه (علم و معرفت) است؛ زیرا آن‌ها خداباوری، پیغمبرباوری و امام‌باوری نداشتند، این است که باعث شده اهل جهنّم چیزی بخواهند که از این سوختن بیرون بیایند.

‌ ‌