مهنــا

امام رضا عليه السلام :

من أصبَحَ مُعافىً في بَدَنِهِ ، مُخَلّىً في سِربِهِ ، عِندَهُ قوتُ يَومِهِ ؛ فَكَأَنَّما حيزَت لَهُ الدُّنيا .

هر كس بدنى سالم ، خيالى آسوده ، و خوراك روزش را داشته باشد ، گويا دنيا را دارد.

الخصال ، صفحه ۱۶۱

​ختم سوره واقعه/ افزایش رزق و برآورده شدن حاجات مهم

آیت‌الله بهجت رحمه‌الله برای افزایش روزی و برآورده شدن حاجات مهم، به ختم سورۀ «واقعه» اهمیت فراوانی می‌دادند و آن را به اطرافیان خود توصیه می‌کردند.

دستور این ختم بدین شرح است:

ملا محسن فیض کاشانی رحمه‌الله در کتاب اللیالی‌المخزونه می‌گوید: چون اول ماه قمری دوشنبه باشد، شروع کند به خواندن این سورۀ مبارکه، با طهارت و رو به قبله. روز اول یک مرتبه، روز دوم دو مرتبه، و روز سوم سه مرتبه، و همچنین تا [روز] چهاردهم، چهارده مرتبه بخواند. و بعد از تلاوت سورۀ مبارکه، هر روز این دعا را بخواند: (١)

يا مُسَبِّبَ الاَسْبابِ وَ يا مُفَتِّحَ الاَبْوابِ اِفْتَحْ لَنا الْاَبْوابَ وَ يَسِّرْ عَلَيْنَا الْحِسابَ وَ سَهِّلْ عَلَيْنَا الْعِقابَ [الصِّعابَ]، اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ رِزْقِي و رِزْقُ عِیالي فِی السَّمَاءِ فَأَنْزِلْهُ وَ إِنْ كَانَ فِي الْأَرْضِ فَأَخْرِجْهُ وَ إِنْ كَانَ فِي الْأَرْضِ بَعِيداً فَقَرِّبْهُ وَ إِنْ كَانَ قَرِيباً فَيَسِّرْهُ وَ اِنْ كانَ يَسِيراً فَكَثِّرْهُ وَ اِنْ كانَ كَثِيراً فَخَلِّدْهُ وَ اِنْ كانَ مُخَلَّداً فَطَيِّبْهُ وَ اِنْ كانَ طَيِّباً فَبارِكْ لي فيهِ وَ اِنْ لَمْ يَكُنْ يا رَبِّ فَكَوِّنْهُ بِكَيْنُونِيَّتِكَ وَ وَحْدانِيَّتِكَ اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ وَ اِنْ كانَ عَلي اَيْدِي شِرارِ خَلْقِکَ فَانْزِعْهُ وَانْقُلْهُ اِلَيَّ حَيْثُ اَكونُ وَ لا تَنْقُلْنِي اِلَيهِ حَيْثُ يَكُونُ.

در ادامه، از مرحوم مجلسی رحمه‌الله به نقل از امام سجاد علیه‌السلام این عمل را با دعایی در پنجشنبه‌های میان این چهارده روز نقل می‌کند؛ آن دعا چنین است:

يا ماجِدُ يا واحِدُ، يا جَوادُ يا حَليمُ، يا حَنّانُ يا مَنّانُ يا كَريمُ، اَسْئَلُكَ تُحْفَةً مِنْ تُحَفاتِكَ تَلُمُّ بِها شَعْثى، وَ تَقْضى بِها دَيْنى، وَ تُصْلِحُ بِها شَأْنى بِرَحْمَتِكَ يا سَيِّدى. اَللَّهُمَّ اِنْ كانَ رِزْقى فِى السَّماءِ فَاَنْزِلْهُ، وَ اِنْ كانَ فِى الاَرْضِ فَاَخْرِجْهُ، وَ اِنْ كانَ بَعيداً فَقَرِّبْهُ، وَ اِنْ كانَ قَريباً فَيَسِّرْهُ، وَ اِنْ كانَ قَليلاً فَكَثِّرْهُ، وَ اِنْ كانَ كَثيراً فَبارِكْ لى فيهِ، وَ اَرْسِلْهُ عَلى اَيْدى خِيارِ خَلْقِكَ، وَ لا تُحْوِجْنى اِلى شِرارِ خَلْقِكَ، وَ اِنْ لَمْ يَكُنْ فَكَوِّنْهُ بِكَيْنُونِيَّتِكَ (بِكَيْنُونَتِكَ) وَ وَحْدانِيَّتِكَ. اَللًّهُمَّ انْقُلْهُ اِلَىَّ حَيْثُ اَكُونُ، وَ لا تَنْقُلْنى اِلَيْهِ حَيْثُ يَكُونُ، اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ، [يا حَىُّ يا قَيُّومُ يا واحِدُ يا مَجيدُ يا بَرُّ يا كَريمُ] يا رَحيمُ يا غَنِىُّ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَمِّمْ عَلَيْنا نِعْمَتَكَ، وَ هَیِّنَا [هَنِّئْنا-هَيِّئْنا] كَرامَتَكَ وَ اَلْبِسْنا عافِيَتَكَ.

١.اللئالی المخزونة، ملا محسن فیض کاشانی، نسخه خطی سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، ص۵٣-۵۵، بهجت‌الدعا، ص٣۶٢-٣۶۴.

​چهل سالگی و عصا به دست گرفتن

در روایتی در رساله سیر و سلوک (منصوب به بحرالعلوم) ص ۳۳ وارد شده است «هر کس به چهل‌سالگی برسد و عصا به دست نگیرد عصیان کرده است». چون تا چهل‌سالگی قوای طبیعی سفرش تمام شود و تکمیل جسمیت تا این سن است و عقل و نفس هم آنچه می‌خواست کسب کند از سعادت و بدبختی یافته است و بعد از این ارکان رو به ضعف می‌رود و از طرف پروردگار هم امر می‌شود از این به بعد اعمال بنده را محکم یادداشت کنند. شیطان هم تا این زمان دام‌هایش را آزموده است، پس بنده باید عصای احتیاط در سفر به‌سوی آخرت را بردارد. اگر غافل شد و تقوا نورزید و از ملکات سیئه دست برنداشت، جز عصیان و رو سیاهی چیزی نخواهد یافت. عصای چوبی در این سنین برداشتن، نشانه توجه به سرازیری و رحلت و کوچ کردن به‌سوی آخرت می‌باشد.

چنانچه در روایتی از امام صادق«سلام‌الله‌علیه» نقل شده است: «إِنَّ الْعَبْدَ لَفِی فُسْحَةٍ مِنْ أَمْرِهِ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ أَرْبَعِینَ سَنَةً فَإِذَا بَلَغَ‏ أَرْبَعِینَ‏ سَنَةً أَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَی مَلَکَیْهِ قَدْ عَمَّرْتُ عَبْدِی هَذَا عُمُراً فَغَلِّظَا وَ شَدِّدَا وَ تَحَفَّظَا وَ اکْتُبَا عَلَیْهِ قَلِیلَ عَمَلِهِ وَ کَثِیرَهُ وَ صَغِیرَهُ وَ کَبِیرَهُ»[الکافی، ج ‏8، ص 108.]

بر اساس این روایت، بعد از چهل سالگی، انتظار خداوند متعال نیز از انسان بیشتر می‌شود. ممکن است بنده تا رسیدن به چهل سال، در امور زندگی احتیاط و مراقبت دقیق نداشته باشد، امّا باید بداند که پس از آن، فرشتگان الهی تمام جزئیات اعمالش را با دقت و سخت‌گیری می‌نویسند و هیچ حرکت کم یا زیاد یا کوچک یا بزرگی را از قلم نمی‌اندازند.

​بگذار بگویند و بگویند و بگویند..

بگذار بِبُرند و بدوزند و بپوشند..

تو بخند، گوش بده، خیره بمان، هیچ مگو.

پویان گیلانی

​بگذار بگویند و بگویند و بگویند..

بگذار بِبُرند و بدوزند و بپوشند..

تو بخند، گوش بده، خیره بمان، هیچ مگو.

پویان گیلانی

​از خوبی کردن زیاد، بدی می‌بینید

از اهمیت دادن زیاد، بی اهمیت می‌شوید

از مهربانی کردن زیاد، احمق به حساب می‌آیید 

اگر در احساسات با دیگران تعادل نداشته باشید، حتی اگر دریایی از خوبی و مهربانی باشید، یا از شما زده می‌شوند یا از شما سو استفاده می‌کنند!

به اندازه باشید

دختران من در مدرسه 

​https://assistance.kowsarblog.ir/

فردا روزی دگر 

با سرنوشت دگر

​امام صادق علیه السلام: 

مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا یَرَى لِمَا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ.

هیچ کسی در روز قیامت نیست مگر اینکه آرزو می‌کند ای کاش امام حسین علیه السلام را زیارت کرده بودم آن هنگامی‌که می‌بیند که به زوار امام حسین علیه السلام  چقدر نزد خداوند کرامت انجام می‌شود. 

وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۴۲۴

​خدا چیز‌هایی رو در شما میبینه که خودتون نمی‌تونید ببینید…

برنامه خدا برای زندگی‌تون بزرگ‌تر از برنامه‌ خودتونه!

اراده‌ی خداوند در زمان خاصش رخ میده، 

پس اطمینان داشته باش به زمانبندی فوق‌العاده خداوند

به خدا اعتماد كن.