​💠معیارهایی برای شناخت دوستان خوب در روایات 

۱.در کارهای آخرتی، یاری کننده انسان باشد: 

«خَيرُ الإِخوانِ المُساعِدُ عَلى أعمالِ الآخِرَةِ»

۲.انسان را از معصيت خدا بازدارد و به کسب رضای حضرت حق فرمان دهد: 

«…صَدَّكَ عن مَعاصِیه و أمَرَكَ برِضاه»

۳.کاستی ها و عیوب آدمی را با تذکر به انسان هدیه دهد:

«خیرُ إخوانِکم مَن أهدی إلیکم عُیوبکم»چون شناختن عیب و درمان آن، بهترین رهاورد زندگی است و می‌تواند از هدایای مادی بسیار برتر باشد.

۴.خشمناکی فراوان او صرفا برای این باشد که انسان را به حق وادارد: 

«خیرُ اخوانِک مَن کثُرَ إغْضابُه لکَ فی الحق» و در این مسیر، حتی از سرزنش آدمی نیز دریغ نمی ورزد: «خیرُ اخوانِک مَن عَنَّفَک فی طاعة الله سبحانه» زیرا تحمل خشم زودگذر دنیا که صلاح و فلاح ابدی را به همراه دارد، بهتر از نشاط کاذب و زودگذر دنیاست که مستلزم غضب الهی است.

۵.با هزینه خودش مشکلات انسان را برطرف کند و به دیگران حواله ندهد: 

«خیرُ الاخوانِ من لا یُحْوِجُ اخوانَه الی سِواهٌ» یعنی با اقدام شخصی خودش، آدمی را از رو زدن به دیگران بی نیاز کند:«خیرُ إخوانِکَ مَن واساک بخیره،و خیرٌ منه من أغناک عن غیرِه»

۶.دوستی و مودتش در راه خدا باشد: 

«خیرُ الاخوانِ من کانتْ فی الله مودّتُه» و برادری اش برای دنیا نباشد: «خیرُ الإخوانِ مَن لم تَکنْ علی الدنیا إخوته»

۷.بدی های تو را فراموش کند و به دل نگيرد: 

«خیر إخوانِک مَن نسی ذنبَک الیه»

تسنیم ج۶۰ ص۶۰۱،۶۰۲