✍مرحوم مادر بزرگم يك قصه اي در كودكي برايم تعريف كرده است كه بسيار زيباست.

قصه ي دوستي يك خرس و يك هيزم شكن است كه سال ها در كوه با هم دوست بودند و با هم غذا مي خوردند.

يك روز هيزم شكن براي ناهار آش پخت، خرس كه مي خواست آش را بخورد شروع كرد با زبانش ليس زدن و با سر و صداي زياد خوردن؛ هيزم شكن كلافه شد و گفت: درست غذا بخور، حالم رو بهم زدي با اين غذا خوردنت.

خرس ديگه غذا نخورد و كنار رفت و صبر كرد هيزم شكن غذايش را تمام كند.

گفت: برو و تبرت را بياور و بزن توي سر من.

هیزم شکن گفت آخه برای چی؟ ما با هم دوست هستیم.

خرس گفت: همین که میگم یا می زنی یا از بالای کوه پرت می کنمت پایین.

هیزم شکن هم تبر را برداشت و زد توی سر خرس و خون آمد و بیهوش شد.

هیزم شکن فرار کرد و تا یکی دو سال سراغ خرس نرفت اما بعد از چند وقت طاقت نیاورد و رفت ببیند که خرس زنده است یا نه؟

دید که خرس سالم است و مشغول کار خودش است،

سلام و احوالپرسی کرد، گفت چه قدر خوشحالم که می بینم حالت خوبه، آخه خودت گفتی بزن من که نمی خواستم بزنم.

خرس گفت: نگاه کن ببین زخم خوب شده یا نه؟

هیزم شکن نگاه کرد

و گفت: آره خدارو شکرخوبه خوبه و جایش هم نمانده.

خرس گفت: ولی جای زخم زبونی که زدی هنوز جایش مانده، زخم تبر خوب شد ولی زخم زبون هنوز جاش مونده.

✔️قصه های قدیمی را که امروزه می گوییم ادبیات سنتی، بخوانید و بهره ببرید.

 زبان نیشدار روح کودک را بیمار می کند. 

❌توهین و تحقیر و نفرین، مقایسه و تحقیر نسبت به دیگران به خصوص اگر با کلمات زشتی همراه شود، در ذهن می مانند و وحشت ایجاد می کنند.❌

ساده ترین حالت مقایسه کردن، زخم زبون است.

مثل: “خوش به حال مادرش” این گونه حرف زدن زخم زبان است، آزار می دهد.

استادسلطانی