مهنــا

آنی که به خودش باور دارد، تلاشی برای متقاعد کردن دیگران ندارد.

آنی که با خودش خشنود است وبه آنچه انجام داده مطمئن ست 

نیازمند به تایید دیگران نیست.

آنی که خودش را می‌پذیرد، تمامی دنیا او را می‌پذیرد.

حال‌خوب

خُدا…

از همون شاخه ای که دستت بهش نمی‌رسه، برات نور می چینه ،

صبر داشته باش♡

اگر کسی واقعا

توحید را چشیده

و معتقد شده باشد که

خداوند همه کاره ی عالم است

هیچ گاه در هیچ شرایطی،نا امید نمیشود

 پدیده‌ای به نام انفجار ابلهان

«اگر شما برای هدایت و اداره یک مجموعه، یک دلقک را دعوت به کار کنید، قطعا در ادامه با سازمانی پر از دلقک مواجه خواهید.»

استیو جابز

گای کاوازاکی نظریه‌پرداز ژاپنی شرکت اپل از پدیده‌ای صحبت می‌کند که استیو جابز آن را به نام “انفجار ابله‌ها” در یک نظام سازمانی یا اجتماعی نامگذاری کرده.

او می‌گوید وقتی مدیری با استاندارد و مهارت سطح بالا یا A انتخاب می‌شود، این مدیر به جهت برخورداری از عقلانیت، نخبگی و هوش زیاد، اطراف خود را عمدتاً از نیروهای متخصص با سطح استاندارد A و به ندرت از نیروهای سطح B (برخوردار از نخبگی و هوشمندی پایین‌تر) پر می‌کند.

برعکس، اگر شما شروع به پایین آوردن استانداردهای خود کنید و به رهبران و مدیران سطح B اجازه ورود به سازمان‌تان را بدهید، آنها عمدتا Cها را جذب خواهند کرد، زیرا می‌خواهند بر آنها مستولی باشند و نسبت به آن‌ها احساس برتری داشته باشند و این فرآیند ادامه پیدا می‌کند تا سرانجام به حاکمیت فراگیر Yها (دلقک‌ها، ابله‌ترین‌ها و شارلاتان‌های بزرگ) بر سازمان یا جامعه  ختم می‌شود.

بر این اساس وقتی مقام مهمی را به یک کوتوله دلقک و ابله می‌سپارید، پس باید انتظار داشته باشید در ادامه موجی از ابله‌ها بر سرنوشت سازمان سوار شوند.

به این پدیده انفجار دلقک‌ها یا انفجار ابلهان می‌گویند. زیرا وقتی پدیده انفجار دلقک‌ها و ابله‌ها در یک مجموعه ظهور پیدا می‌کند، دلقک‌های سطح پایین‌تر همواره تلاش می‌کنند دقیقاً چیزی را بگویند که مورد خوشایند دلقک‌های بالا دستشان باشد.

●کرم‌اله دانش‌فرد

پی‌نوشت: یکی از ویژگی‌های سازمان‌های موفق این است که همیشه به دنبال بهترین‌ها می‌گردند و درب‌های سازمان‌شان به روی آن‌ها باز است.

مراقب سازمان‌مان باشیم …

●حمید کثیری

یک عمره داریم به رویاها 

و آرزوهامون میگیم ، صبر کن

دیگه وقتشه برای یک بار هم که شده

به بهانه هامون بگیم: بس کن

بزرگترين مانع ‌در زندگی ما انسان‌ها

بهانه تراشی‌هايمان و ترس‌هایمان است…

«آدم از یک جایی به بعد دیگر خودش را به در و دیوار نمیکوبد، از هرچه هست و نیست شاکی نمیشود، از آدم‌ها فاصله نمیگیرد، از هیچ‌کس دیگر متنفر نمیشود، دیگر گریه نمیکند، غصه نمی‌خورد، از حرفِ کسی نمی‌رنجد، دیگر شعر نمیخواند، موسیقی گوش نمیدهد، به کسی زنگ نمی‌زند، کسی هم به او زنگ نمی‌زند.

دیگر صدایی، اتفاقی، بوی عطری، اسمی،

زنگِ تلفنی، نامه‌ای، خاطره‌ای، حرفی،

رنگِ پیراهنی حواسش را پرت نمی‌کند.

آدم از یک جایی به بعد دیگر منتظر نمی‌ماند، دیگر عجله نمی‌کند، دیگر حوصله‌اش سر نمی‌رود، دیگر بی‌قرار نمی‌شود…

می‌دانی؟

آدم از یک جایی به بعد فقط تماشا میکند!»

 شايد تقديرى از سوى خدا به سمت تو رانده شود،كه از همه ی آرزوهايت بهتر باشد…

به همین قشنگی

تو اگه کارهای گذشته رو نمیکردی این آگاهی که الان داری رو نداشتی …هیییچوقت یادت نره روزی همین رنج ها بود که راه نجات و بهت نشون داد … همین رنج ها بود که راه درست زندگی کردن و به تو آموخت… رنج هات رو ببوس تو صندوقچه ی گنجهات بذار…از اون چیزی که به سرت میاد نترس …فرار نکن …دوسِش داشته باش …همون گذشته بوده که الان تو رو ساخته … پس برای تک تکِ لحظات زندگیت شکرگزار باش و شااااد زندگی کن

یادت باشه 

حرف نگفته رو میشه گفت 

ولی حرف زده شده رو نمیشه پس گرفت…

موقع خشم مراقب باش

مثل یک تمبر پستی باشید؛

 وقتی به چیزی چسبیدید

تا رسیدن به مقصد،

آن را رها نکنید..