​ زیبایی ایمان در صداقت آن است، نه در افراط ظاهرش…

گاهی در میانمان کسانی هستند که تلاش می‌کنند خود را آن چنان که نیستند نشان دهند. وقتی ظاهر از باطن فاصله می‌گیرد، ایمان به‌جای آرامش، به رقابت و اضطراب بدل می‌شود.

 افراط در ظاهرسازی از هر لحاظ می‌تواند دلایلی داشته باشد:

- نیاز به تأیید اجتماعی یا جلب احترام

- تلاش برای پوشاندن ضعف‌های درونی یا احساس گناه

- فشارهای محیطی یا خانوادگی برای دیده شدن

- رقابت پنهان در «……تر بودن»

اما ایمان واقعی، در سکوت دل می‌روید؛ در مهربانی، صداقت، و رفتارهایی که از عمق باور سرچشمه می‌گیرند. رفتار همراه با اخلاص، اگر از دل برخیزد، نور است؛ و اگر تنها نقاب باشد، شاید مانع دیدن حقیقت شود.

 بیایید به جای قضاوت، با مهربانی دعوت‌گر باشیم؛ و به جای افراط، به تعادل برسیم. دین، راهی برای رشد است، نه ابزاری برای نمایش. که بگویند « فلانی چون مذهبی تر است پس برتر از دیگری هست»