مهنــا

✍️پدر و مادر در حالی که به نوجوان خود استقلال و شخصیت می دهند، نباید بدون چون و چرا تسلیم خواشته های او شوند،

بلکه باید با رفتاری هوشمندانه و و به آرامی با او برخورد کنند.

✅ در تشویق خسیس باشید. تشویق بی حساب و کتاب، خطرناک است. دائم تشویق کلامی نکنید

? کودک نمی تواند این تمجیدها را با واقعیتها، جایگاه اجتماعی، توانایی ها و استعدادهایش وفق دهد.

والد از کودک می‌خواهد؛ کاری را در همان لحظه انجام دهد!!
و کودک یا آنرا به تعویق می‌اندازد یا اصلا انجام نمی‌دهد.
و والد این‌بار با صدایی بلندتر آنرا تکرار می‌کند و ممکن است عصبانی شده و تند و پرخاشگرانه باشد.

در این فرآیند کودک یاد می‌گیرد
_ تا زمانی که مامان یا بابا عصبانی نشده و داد نزده !! میتوانم آن کار را انجام ندهم. و خطری برایم ندارد.

_ در مرحله اول خواسته‌های والدین رد می‌شود.

_تا والدین دادنزنند ، حرفشان عملی نمی‌شود.

_محیط خانه متشنج می‌شود.

 راه حل:

✅ درخواست‌هایتان را با شیوه‌های منطقی بخواهید.
✅ به کودک زمان بدهید ، مثلا بگویید تا ده دقیقه دیگه تلویزیون را خاموش کن، یااا تا یک ربع دیگه، که عقربه بزرگ به عدد شش رسید بیا غذات را بخور.
✅ برای درخواست از کودک کنار او بروید نه اینکه از آشپزخانه فریاد بزنید.

سؤال:

“دختری ۵ ساله‌ام مدّتی است که موقع تلویزیون دیدن خیلی به تلویزیون نزدیک می‌شود و حالا که بعد از یک‌مدّتی به او می‌گویم «بیا عقب بشین و تلویزیون ببین» قبول نمی‌کند. می‌ایستد نزدیک خود میز تلویزیون و تلویزیون را در فاصله‌ی خیلی کوتاهی (یعنی ۲ سانتی‌متری تلویزیون) نگاه می‌کند. از چه روشی استفاده کنم که قبول کنند و عقب بنشیند؟

جواب:

معمولاً در بچّه‌ها یک ویژگی خیلی سریع تبدیل به عادت می‌شود و دور کردن عادت از فرزندان هم گاهی به سختی اتّفاق می‌افتد.قطعاً برای اینکه یک عادت را از او دور کنیم باید تدبیری بیاندیشیم.

یکی از تدابیر این است که در چیدمان فضای خانه تغییر ایجاد کنیم و تلویزیون را از جایی که هست تغییر دهیم و در یک جای دیگر قرار دهیم تا یک مقداری فضا تغییر کند. در عین حال چیدمان را طوری در نظر بگیریم که مثلاً اگر میزی یا مبلمانی داریم، بین ایشان (فرزند) و تلویزیون قرار بگیرد و فاصله بیندازد. اگر قرار است فرزند روی صندلی بنشیند بین ۲ تا ۳ متر فاصله داشته باشد. طوری هم قرار داده شود که او نتواند از آن نزدیک‌تر برود.

مادر وضعیت بینایی و شنوایی ایشان را هم یک امتحانی بکنند، مثلاً در یک مهمانی وقتی با فاصله از فرزندشان می‌نشینند ببینند می‌تواند راحت بشنود و ببیند یا خیر، یا در محیط خانه او را آرام صدا کنند متوجّه می‌شود یا خیر؟

یعنی اگر از صحّت شنوایی و بینایی‌شان اطمینان دارند برای اینکه آن عادت ترک شود بهترین راهکار همان روشی است که عرض کردم. چون برای ترک عادت گاهی ما باید آن فضایی را که عادت در آن شکل گرفته است، تغییر دهیم و این‌گونه آن عادت را دور کنیم.

استادتراشیون

 علت بیشتر نگرانی و اضطراب کودکان ترس از جهان بیرونی است٬ جهانی که کودک خود را در برابر آن ناتوان می بیند.

«بازی» با ایجاد تصور قدرت و توانایی مهار کردن دنیای بیرونی٬ اضطراب کودک را کاهش می دهد.

کودک در خلال بازی٬ دنیای گسترده و فراتر از حد ظرفیت خود را به جهانی کاهش می دهد که توانایی دستکاری آن را دارد و بدین ترتیب ٬تصور سلطه بر دنیای برونی بطور موقت در وی ایجاد می شود.

بطور کلی می توان گفت که هیجانات و احساسات منع شده توسط بزرگسالان که نمی توانند اجازه بروز پیدا کنند٬ منجر به اضطراب در کودک می شود و بازی به کودک اجازه می دهد که احساسات پذیرفته نشده خود را بروز دهند. 

یکی از راهکارهای پرورش هوش هیجانی که والدین می توانند به راحتی در منزل به کار گیرند:

تلویزیون را روشن کنید و صدای آن را قطع کنید. از کودک بخواهید احساسات شخصیت های مختلف را بیان کنند.

در مورد اینکه چگونه زبان بدن و چهره می تواند سرنخ باشد، با او صحبت کنید.

بهترین زمان آموختن انواع دانستنیها و تحریک توانایی های اساسی کودک، دوران شش ساله اول زندگی تا قبل از رفتن به دبستان است. آموزش قبل از دبستان عبارت از این است که اطلاعاتی در اختیار فرزندتان بگذارید که مغز در حال رشد کودک، به آن نیاز دارد تا او در اولین سالهای شکل گیری مغز و فکرش بتواند به رشد ممکنه خود برسد. در این صورت است که طفل شما با استعداد تر و با نشاط تر می گردد. 

 شادي پدر و مادر مخصوصا مادر تاثير زيادي در روحيات كودك دارد.

 گفتن نگرانيها، قرضها، بيماريها، مشكلات، بي پولي خستگي و …
جلوي كودك ممنوع

❎ كودك نبايد نگران اين باشد كه هر لحظه ممكن است پدر يا مادرش را از دست بدهد يا نگران قحطي و بي پولي باشد لطفا مشكلاتتونو جلوي كودك مطرح نكنيد و به كودك اطمينان دهيد دنيا جاي امنيست و هميشه همه چيز در دنيا به فراواني وجود دارد اين يك واقعيت است!!!

1- حضورتان را در کنار بچه ها از طریق مختلف نشان دهید: با آنها بخندید، در خوشی هایشان با آنها شریک شوید، با آنها آواز بخوانید و شادی کنید.

2- بگذارید به همنوعان خود عشق بی قید و شرط بورزند و نظر و عقیده شان را در هر مورد جویا شوید.

3- ندای قلب آنها را درک کنید. تشویق شان نمایید و کودکی شان را بپذیرید.

4- در صورت لزوم به آنها «نه» را محکم و قاطع بگویید و به پاسخ های آنها احترام بگذارید.

5- هر وقت که لازم است و اشتباهی از شما سر می زند، از آنها عذرخواهی کنید، آنها را در آغوش بگیرید و جوی مملو از صلح و صفا و آرامش خلق کنید.

6- با آنها بازی کنید و به گردش های خارج از خانه بروید.

7- با آنها خوش اخلاق و خوش رفتار باشید و باورشان کنید.

8- نزد آنها ابراز احساسات کنید. زیرا باران قدم بزنید و با آنها درد دل کنید.

9- با آنها با ملایمت و عطوفت تمام رفتار کنید و آنها را مورد حمایت خود قرار دهید و معصومیت پاکی شان را تحسین کنید.

10- بگذارید کمک حالتان باشند، بگذارید در صورت لزوم گلایه کنند تا خشم و عصبانیت فرو خورده و سرکوب شده شان تخلیه شود و شما هم اشک هایتان را از آنها پنهان

نکنید.
11- حتی وقتی بی حوصله و خسته هستید، لبخند به چهره تان بنشانید و تا جایی که می توانید غافلگیرشان کنید.

12- به خصوصیات و ویژگی های روحی و اخلاقی شان احترام بگذارید.

13- با آنها همدردی کنید و بگذارید در طبیعت، با حیوانات و پرندگان درد دل کنند.

14- زمانی که وقت مناسب فرا می رسد، به آنها اجازه دهید از خانه خارج شوند و به کندوکاو در دنیای پیرامون خود بپردازند.

15- با آنها آب بازی کنید، به آنها آب بپاشید، با ملایمت با آنها سخن بگویید و با هم بخندید.

16- بگذارید اعمال و رفتارشان را نزد شما بزرگ جلوه دهند و به همه سؤالاتشان پاسخ دهید.

آنچه كودكان را بيش از تنبيه بدني آزار مي‌دهد، تنبيه رواني است.

به كار بردن كلماتي كه به سرعت از دهان خارج مي‌شود، چنان اثر مخربي در شخصيت كودك به جا مي‌گذارد كه آثار آن به صورت صدمات عاطفي و عدم اعتماد به نفس در كودك بروز مي‌كنند.

جملات گزنده به عزت نفس كودك و در نتيجه به اعتماد به نفس او آسيب مي‌رساند و موجب تخريب رشد شخصيتي مي‌شود.

به كار بردن الفاظ منفي همچون : «بد، شلوغ، كثيف، لوس، خراب كار، ، بي عرضه ، تنبل ،بي ادب»، نه تنها اعتماد به نفس كودك را كاهش مي‌دهد، بلكه در ناخودآگاه او ثبت ميشود و او را دقيقا به سمتي كه او را با آن نام يا لقب خوانده‌ايم مي‌كشاند .

كودكاني كه با اين القاب خوانده ميشوند معمولا لجبازتر و پرخاشگرتر هستند.

يعني ما با گفتن اين القاب در حقيقت كودكي لوس ، بي ادب و خرابكار ، كثيف ، شلوغ و بد را پرورش ميدهيم .

مراقب كلمه ها و جملاتمان باشيم .