با فرزندان باید رفیق بود و این رفاقت را تا مرحله ی محسوس کوچک شدن، هم تیپ شدن و هم سن شدن، به صورت تصنعی، تنزل داد و کودک را درک کرد.

او احتیاج به هم بازی دارد. باید بدون ملاحظات سنی، با کودک همراهی کرد. برایش نقاشی کشید، خاله بازی کرد، مهمان بازی کرد.

همکاری با کودکان، بازی با آن ها، داستان گویی برایشان و صمیمانه سخن گفتن با آن ها، کاملا شایسته ی توجه است.