«مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ»

افسوس که می‌دانم و بسیار دیده‌ام 

اما چرا فراموش می‌شود؟

چرا تا به رنگی و زرقی و برقی می‌رسم، دل بی‌تاب و بی‌طاقت می‌شود؟

می‌دانم که در عین ناباوریِ دیگران و در اوج بی‌خبریِ خود، جهان را بدرود خواهم گفت و دیگر برای جبران فرصتی نیست. 

اینان که کنار هم خوابیده‌اند روزی مانند من آرزوهایی داشتند که ممکن است هرگز نرسیده باشند و گناهانی که به فردا حواله کردند!

الهی، پیش از خواب ابدی، ما را بیدار کن و پیش از آنکه از آنچه کرده‌ایم ما را هوشیار کند، آگاهمان کن…

 يَا مَنْ فِى الْقُبُورِ عِبْرَتُهُ؛

ای آن‌که در قبرها پندآموزی اوست…

دعای جوشن_کبیر، فراز ۴۲