مهنــا

امام على عليه السلام:

 دو چيز از دروغ جدا نمى شود

 بسيار وعده دادن و به شدت عذرخواهى نمودن.

اَمرانِ لا يَنفَكّانِ مِنَ الكَذِبِ كَثرَةُ المَواعيدِ، وَ شِدَّةُ العتِذارِ؛

نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج ۲۰، ص ۲۸۷، ح۲۸۲ 

 امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) :

در شگفتم از آن کس که خانه نابودشدنی، را آباد می کند امّا جایگاه همیشگی را از یاد برده است.

حکمت ۱۲۶ نهج البلاغه.

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام:

وَ اِنَّ لِلذِّكرِ لاََهْلاً اَخَذُوهُ مِنَ الدُّنْيا بَدَلاً، فَلَمْ تَشْغَلْهُمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيعٌ عَنْهُ،

برای ياد خدا اهلی است كه آن ياد را به جای دنيا انتخاب كرده‌اند، هيج تجارت و داد و ستدی آنان را از ذكر حق غافل نمی‌كند، 

يقْطَعُونَ بِهِ اَيامَ الْحَياةِ، وَ يهْتِفُونَ بِالزَّواجِرِ عَنْ مَحارِمِ اللّهِ في اَسْماع الْغافِلينَ،  

روزگار خود را با ياد خدا به سر می‌برند، و با بيان‌های بازدارنده از محرمات الهی به گوش غافلان بانگ می‌زنند،

وَ يأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ وَ يأْتَمِرُونَ بِهِ، وَ ينْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكرِ وَ يتَناهَوْنَ عَنْهُ،

به عدالت فرمان می‌دهند و خود عامل به آنند، از زشتی نهی می‌كنند و خود از آن باز می‌ايستند، 

فَكاَنَّما قَطَعُوا الدُّنْيا اِلَی الاْخِرَةِ وَ هُمْ فيها، فَشاهَدُوا ماوَراءَ ذلِك، 

گويی رابطه خود را با دنيا بريده و در آخرت‌ هستند و آنچه را بعد از دنياست مشاهده می‌كنند،  

فَكاَنَّمَا اطَّلَعُوا غُيوبَ اَهْلِ الْبَرْزَخ فی طُولِ الاِْقامَةِ فيهِ، وَ حَقَّقَتِ الْقِيامَةُ عَلَيهِمْ عِداتِها،

انگار بر احوال پنهان برزخيان كه چه مدتی است در برزخ به سر می‌برند آگاهند، و قيامت وعده‌های خود را بر آنان محقق كرده،

فَكشَفُوا غِطاءَ ذلِك لاَِهْلِ الدُّنْيا حَتّی كاَنَّهُمْ يرَوْنَ ما لايرَی النّاسُ، وَ يسْمَعُونَ ما لا يسْمَعُونَ. 

و اينان برای اهل دنيا پرده از آن برداشته‌اند، گویی چنان است كه می‌بينند آنچه را مردم نمی‌بينند، و می‌شنوند آنچه را مردم نمی‌شنوند. 

نهج البلاغه، بخشی از خطبه ۲۲۲(رجال لا تلهیهم..)

امیرمومنان فرمودند :

« فَرَضَ آللّهُ وَالصِّيَامَ آبْتِلاَءً لاِخْلاَصِ آلْخَلْقِ،

  خدا روزه را به عنوان آزمايشى براى اخلاص بندگان قرار داده است »

نهج البلاغه، حکمت ۲۵۲.

امام على عليه السلام: 

فرصت، چون ابر مى گذرد. پس، 

فرصتهاى كار خوب را غنيمت شمريد

حکمت ۲۱ نهج البلاغه

امام رضا عليه السلام : 

هر كس در ماه رمضان يك آيه از كتاب خدا بخواند ، مثل كسى است كه در غير آن ، ختم قرآن كرده باشد 

و هر كس در اين ماه ، به صورت برادر مؤمنش بخندد ، خدا را در قيامت ديدار نخواهد كرد ، مگر آن كه در چهره او خواهد خنديد و به بهشت ، مژده اش خواهد داد . 

و هر كس در این ماه ، مؤمنى را يارى كند ، خداوند ، او را بر گذشتن از صراط ، در آن روز كه قدم ها بر آن مى لغزد ، يارى خواهد كرد . 

و هر كس در آن ، خشم خود را نگه دارد ، خداوند نيز روز قيامت ، خشمش را از او نگه خواهد داشت . 

و هر كس در آن ، ستم ديده اى را يارى كند ، خداوند ، او را در دنيا بر ضدّ كسى كه با وى دشمنى نمايد ، يارى مى كند و روز قيامت نيز هنگام حساب و ميزان ، يارى اش مى نمايد . 

ماه رمضان ، ماه بركت است ، ماه رحمت ، ماه آمرزش ، ماه توبه و بازگشت به سوى خدا . هر كه در ماه رمضان آمرزيده نشود ، پس در چه ماهى آمرزيده گردد؟! پس ، از خداوند بخواهيد كه در اين ماه ، روزه شما را بپذيرد و آن را آخرين رمضان شما قرار ندهد و شما را بر طاعت خويش توفيق دهد و از نافرمانى خود نگه دارد ، كه او بهترين كسى است كه از او درخواست مى شود.

بحار الأنوار ج ۹۶ ص ۳۴۱

امیرالمؤمنین عليه السلام: 

اگر خواستى از برادرت ببرى، ته مانده اى از دوستى خود براى او باقى گذار كه اگر روزى به فكرش رسيد كه آشتى كند به آن بازگردد

إنْ أرَدْتَ قَطِيعةَ أخيكَ فاستَبْقِ لَهُ مِن نفسِكَ بَقيّةً يَرجِعُ إليها إن بَدا لَه ذلكَ يوما مّا 

نهج البلاغه، از نامه۳۱.

مولا على عليه السلام: 

مَنِ اقتَصَرَ على بُلغَةِ الكَفافِ فَقَدِ انتَظَمَ الراحَةَ، و تَبَوَّأ خَفضَ الدَّعَةِ.

هركه به اندازه كفاف بسنده كند، آسايش يابد و در منزلگاه آسودگى فرود آيد.

نهج البلاغه ،حکمت۳۷۱.

​ 

امام على عليه السلام :

بايد خريد و فروش آسان و بر موازين عدل باشد،

با قیمت هايى كه نه به فروشنده زيان رسانَد و نه به خريدار!

نهج البلاغه ، از نامه ۵۳

سخنی از حضرت علی ( علیه السلام ):

از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می‌اندازد، 

در دنیا چونان زاهدان سخن می‌گوید، امّا در رفتار همانند دنیا پرستان است، 

اگر نعمت‌ها به او برسد سیر نمی‌شود، و در محرومیّت قناعت ندارد، 

از آنچه به او رسید شکرگزار نیست، و از آنچه مانده زیاده طلب است.

دیگران را پرهیز می‌دهد امّا خود پروا ندارد، 

به فرمانبرداری امر می‌کند امّا خود فرمان نمی‌برد، 

نیکوکاران را دوست دارد، امّا رفتارشان را ندارد،

گناهکاران را دشمن دارد امّا خود یکی از گناهکاران است، 

و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد،

امّا در آنچه که مرگ را نا خوشایند ساخت پافشاری دارد، 

اگر بیمار شود پشیمان می‌شود، و اگر تن درست باشد سرگرم خوشگذرانی هاست، 

در سلامت مغرور و در گرفتاری ناامید است، 

اگر مصیبتی به او رسد به زاری خدا را می‌خواند،

اگر به گشایش دست یافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند، 

نفس به نیروی گمان ناروا، بر او چیرگی دارد، و او با قدرت یقین بر نفس چیره نمی‌گردد.

نهج البلاغه، حکمت ۱۵۰،ترجمه استاد محمد دشتی.

​

حضرت امیرالمومنین علیه السلام :

تعجّب می کنم از کسی که نا امید است 

در حالیکه نجات بخشی مثلِ‌ استغفار…

همیشہ همراه اوست.

نهج‌البلاغه / حکمت۷۸