شیخ بهائی علیه الرحمه می‌فرماید: 

روزی در مجلس بزرگی ذکر من شده بود. شنیدم یکی از حاضرین که ادعای دوستی با من می‌کرد ولی در این ادعا دروغ می‌گفت؛ شروع به غیبت نموده و نسبت ناروایی بمن داده بود و این آیه را در نظر نداشت که خداوند می‌فرماید: 

(بعضی پشت سر بعضی غیبت نکنید، آیا دوست دارید گوشت مرده برادر خود را بخورید؟ همه این را ناخوش می‌دارید.)

آنگاه که فهمید اطلاع از غیبت او پیدا کرده‌ام، نامه بلند بالایی برایم نوشت و اظهار پشیمانی و درخواست رضایت در آن نامه کرد.

 در جوابش نوشتم: خدا ترا پاداش دهد بواسطه هدیه ای که برای من فرستادی؟ چون هدیه تو باعث سنگینی کفه حسناتم در قیامت می‌شود!

از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روایت شده که فرمود: در روز قیامت بنده ای را در مقام حساب می‌آورند، کارهای نیکش در یک کفه و کارهای زشتش را در کفه دیگر می‌گذارند، کفه گناه سنگین تر می‌شود. در این هنگام ورقه ای بر روی حسنات قرار می‌گیرد، کارهای نیکش بواسطه آن عمل زیادتر از گناهانش می‌شود.

عرض می‌کند: پروردگارا آنچه عمل خوب داشتم در کفه حسنات وجود داشت، اما این ورقه چه بود؟ من که چنین عملی نداشتم؟

 خطاب می‌رسد: این در مقابل سخنی است که درباره تو گفته‌اند و از آن نسب پاک بودی. این حدیث مرا وامی‌دارد که سپاسگذار تو باشم بواسطه چیزی که بمن رسانیده ای، با اینکه اگر روبروی من، اینکار یا بدتر از این را انجام می‌دادی با تو مقابله بمثل نمی‌کردم و جز عفو و گذشت و دوستی و وفا از من نمی‌دیدی؛ این باقی مانده عمر، گرامی تر آن است که صرف در مکافات اشخاص شود، باید بفکر آنچه از دست رفته بود و تدراک گذشته را نمود.