مهنــا

​
شخصی ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ:ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻱ؛ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮔﻔﺖ؟

ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﻭﻗﺘﻲ ﻓﻘﻴﺮﻱ ﺑﺮ ﮐﺮﻳﻤﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻱ…

ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ…؟

ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻳﮏ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺍﺳﺖ

ﻧﻪ ﻳﮏ ﻣﮑﺎﻓﺎﺕ…

ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺎ ﺑﺒﺎﻟﻰ

ﺑﻴﺎﺑﻰ، ﺑﺪﺍﻧﻰ، ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻰ،ﺑﻔﻬﻤﻰ

ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻨﮕﺮﻯ…

ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ…

​

مهربان بودن مهمترین قسمت انسانبودن است

این"دل” انسان است که 

او را “سعادتمند” و ثروتمند می کند

انسان با آنچه که “هست ” ثروتمند است

 نه با آنچه که دارد.

“آرامش” سهم کسانی است

که “بی منت” می بخشند…

“بی کینه” می خندند… 

و در نهایت با “سخاوت" 

محبت شان را اکرام می کنند.

مهربان باشیم

 زندگی پستی و بلندی زیاد داره

جای گله از مسیر لذت ببریم

اینطوری آرامش بیشتری خواهیم داشت

زندگی شوق رسیدن به همان فردایست

که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی و نه در فردایی

ظرف امروز پر از بودن توست

زندگی را دریاب

​

​

زندگی هرگز نمیتواند کامل باشد اما همیشه میتواند زیبا باشد 

​
حضرت ابوجعفر محمد بن علی جوادالائمه (علیه السلام) نهمین امام شیعیان و فرزند عظیم الشأن شاه خراسان امام رضا (علیه السلام) می‌باشد.

آن حضرت در ۱۰ رجب المرجب و به روایتى در ۱۹ رمضان المبارک سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه منوره به دنیا آمد.

پدر بزرگوارشان حضرت امام علی ابن موسی الرضا (علیه آلاف تحیه و الثناء) و مادر گرامیشان بانویى پرهیزکار به نام سبیکه می‎باشد که امام رضا (ع) وى را خیزران نامید.

سبیکه از اهالى نوبه در سرزمین مصر و از خاندان قبطیه همسر رسول خدا (ص) بود.

امام نهم شیعیان (ع) مانند جده اش فاطمه زهرا (س)، زندگانی کوتاه و عمری سراسر رنج و مظلومیت داشت و نهایتاً در آخر ماه ذی‎القعده سال ۲۲۰ هجری قمری در سن ۲۵ سالگی به شهادت رسید، مرقد شریف آن حضرت (ع) در کاظمین در جوار مرقد مطهر جد بزرگوارشان حضرت امام موسی کاظم (ع) قرار دارد.

امام محمد تقی (ع) همچنین به باب الحوائج شهرت دارد.

جواد (بخشنده) و تقی (پرهیزگار) مشهورترین القاب آن حضرت (ع)، و رضی و متقی از دیگر القاب ایشان است. 

امام جواد (ع) هنگام شهادت جانگداز پدر ارجمندش حضرت امام رضا (ع) در اواخر ماه صفر سال ۲۰۳ هجری قمری، ۸ ساله بود که مقام امامت به ایشان انتقال یافت.

دوران ۱۷ ساله امامت حضرت جوادالائمه (ع) با حکومت مأمون و معتصم خلفای جنایتکار عباسی، همزمان بود.

یکی از همسران امام جواد (ع) ام الفضل دختر مأمون عباسی بود که از وی فرزندی نداشت.

زوجه دیگر آن حضرت (ع) هم سمانه مغربیه و مشهور به ام ولد بود.

حضرت جوادالائمه (ع) دارای ۴ فرزند پسر و ۴ دختر به اسامی حضرت ابوالحسن امام علی النقی الهادی (ع) امام دهم شیعیان، ابواحمد موسی مبرقع، ابواحمد حسین، ابوموسی عمران، فاطمه، خدیجه، ام کلثوم و حکیمه می‌باشد.

هنگامی که امام رضا (ع) در سال ۲۰۰ هجری قمرى، به دعوت و اجبار مأمون عباسى از مدینه به طوس (خراسان) رفت، فرزند خردسالش امام جواد (ع) که شش سال بیشتر نداشت و مانند دیگر افراد خانواده آن حضرت (ع) در مدینه ماند، جانشین ایشان در این شهر بود. حضرت ثامن الحجج (ع) در این سفر، هیچ یک از اعضای خانواده خود را به همراه نبرد و در آنجا تنها زندگی می‌کرد.

امام جواد (ع) تنها برای غسل و اقامه نماز بر پیکر نورانی پدر در طوس حضور یافت.

البته در برخی اسناد تاریخی هم آمده است که امام جواد (ع) علاوه بر این، در سال ۲۰۲ هجری قمری نیز برای دیدار پدر بزرگوار خود در زمانی که ولیعهد مأمون بودند، به طوس (مرو) رفت و سپس به مدینه بازگشت.

مأمون عباسی، سیاست و رفتار پدرش هارون‌الرشید برای کنترل امام موسی کاظم (ع)، که آن حضرت (ع) را به بغداد آورده و زندانی کرده بود، را با امام رضا (ع) در پیش گرفت، ولی با ظاهری آراسته و فریبکارانه می‌کوشید که نه تنها در ظاهر امر، مسأله زندان و مانند آن در کار نباشد، بلکه با برخورد دوستانه، چنین تبلیغ شود که او علاقه و محبت ویژه‌ای نیز به ایشان دارد.

مأمون در سال ۲۰۴ هجری قمری و بعد از شهادت حضرت ثامن الحجج (ع) به بغداد بازگشت، ولی این را میدانست که شیعیان پس از امام رضا (ع)، فرزند او را به امامت خواهند پذیرفت و در این صورت، همچنان تهدیدی برای وی بر جای خواهد ماند، بویژه که مأمون متهم بود امام رضا (ع) را به شهادت رسانده است؛ بنابراین پس از شهادت امام رضا (ع)، نوبت به فرزند عزیزش امام جواد (ع) رسید تا به نحوی کنترل شود. مأمون برای رسیدن این هدف، بلافاصله آن حضرت (ع) را از مدینه به بغداد فراخواند و ایشان در سال ۲۱۵ هجری قمرى وارد بغداد شد.

مأمون هنگامى که به مقام و کمالات معنوی وعلمى و فضایل اخلاقی و انسانى امام محمد تقى (ع) آگاهى پیدا کرد، به گرمى از ایشان استقبال کرد و آن حضرت (ع) را بر سایرین از عباسیان و علویان ترجیح و برترى داد و دختر خود ام‎الفضل را به عقد ازدواج آن حضرت (ع) درآورد.

خلیفه ملعون عباسی از این راه به راحتی می‌توانست هم امام (ع) را در کنترل خود داشته باشد و هم رفت و آمد و ارتباط و تماس‌های شیعیان را با آن حضرت (ع) زیر نظر بگیرد.

عباسیان و درباریان مأمون که از تصمیم وى برای ازدواج دخترش با امام جواد (ع) برآشفتند و او را از آینده این کار برحذر داشتند، زیرا ترس آن را داشتند که پس از مأمون، خلافت به خاندان علوی برگردد، چنانکه درباره ولایتعهدى پدرش امام رضا (ع) هم به سختی دچار همین نگرانی شده بودند.

گفته می‌شود آنان مخالفت خود را به گونه دیگری وانمود کردند و گفتند: دختر خود را به ازدواج کودکی درمی آورد که تفقه در دین خدا ندارد، حلال را از حرام تشخیص نمی‌دهد و واجب را از مستحب باز نمی‌شناسد.

مامون که به گفتار بى اساس آنان اعتقادى نداشت و از کمالات و فضایل معنوی و علمی امام جواد (ع) آگاه بود، در مقابل این برخورد و براى نشان دادن شایستگى آن حضرت (ع)، مجلس بحث و مناظره علمى برپا کرد و امام نهم شیعیان (ع) را به مناظره علمی با یحیی بن اکثم دانشمند دربار عباسی و فقیه بزرگ اهل سنت در آن عصر فراخواند که امام (ع) در این مجلس، به تمامی پرسش‌ها پاسخ گفت و مقام و موقعیت علمی و هوش و ذکاوت آن حضرت (ع) بر همگان آشکار و اثبات شد. پس از آن مأمون دختر خود را به همسری امام جواد (ع) درآورد.

امام جواد (ع) پس از آن و با وجود تکریم و احترام از سوی مأمون، تمایلى به زندگى اشرافى و معاشرت با خلیفه عباسی و درباریان نداشت و به دنبال فرصتى بود که از آن محیط خارج شود.

حضرت جوادالائمه (ع) پس از چندی به سفر حج رفت و از آنجا به مدینه بازگشت و تا پایان خلافت مأمون در سال ۲۲۰ هجری قمری در آن شهر ماندگار شد.

همگان امام جواد (ع) را عالمی بزرگ می‎دانستند. ایشان انسانی بردبار، نیکو سخن، عابد و بسیار باهوش بود.

احادیث ارزشمند بسیاری از آن امام همام (ع) در کتبی همچون عیون اخبار الرضا، تحف العقول، مناقب و بحارالانوار نقل شده است.

ام الفضل همسر امام جواد (ع) که در دربار خلافت پرورش یافته و از زندگى اشرافى برخوردار بود، تحمل زندگى زاهدانه و بى آلایش خاندان عصمت و طهارت (ع) را نداشت و از آغاز ورود به مدینه منوره، بناى ناسازگارى در پیش گرفت و برای بازگشت به بغداد اصرار می‌کرد.

حتی چند بار در نزد پدرش مأمون شکایت و گلایه کرد، اما مأمون به شکوائیه هاى دخترش اعتنا نداشت و وى را به زندگى مسالمت آمیز با امام جواد (ع) توصیه مى کرد.

مأمون برای امام محمد تقی (ع) احترام قائل بود و به این که دامادى وى را پذیرفته است، افتخار مى‎کرد.

پس از مرگ مأمون در ۱۷ رجب سال ۲۱۸ هجری قمرى برادر ناتنی‎اش معتصم (لعنت الله علیه) به عنوان جانشین وی و هشتمین خلیفه عباسی، خلافت را در دست گرفت.

معتصم عباسی با این که در ظاهر براى امام جواد (ع) احترام قائل بود ولى در باطن نسبت به مقام و منزلت آن حضرت (ع) و شایستگى وى براى رهبرى مسلمین رشک مى برد و درصدد تحقیر و شهادت ایشان برآمد؛ لذا در اولین سال حکومت خود و براى کنترل و مراقبت بیشتر حضرت جوادالائمه (ع)، ایشان را به بغداد فراخوان و در حقیقت تبعید کرد و آن حضرت (ع) به ناچار به همراه همسر خود ام‎الفضل مدینه را ترک کرد و به بغداد رفت.

امام نهم شیعیان هنگامی که عازم بغداد شد، فرزند گرامی خود امام على النقى (ع) را در مدینه جانشین خود کرد.

حضرت امام جواد (ع) در طول عمر با برکت و کوتاه مدت خویش، دوبار (در سال‌های ۲۱۵ و ۲۲۰ هجری قمری) به بغداد مسافرت کرد که هر دو بار، مصادف با ماه محرم بود.

معتصم به خاطر کینه و دشمنی که نسبت به اهل بیت (ع) و شیعیان آنان داشت، به بهانه هایى، محدودیت‎هاى جدیدی براى آنان و بویژه امام جواد (ع) قائل مى‎شد.

حضرت باب الحوائج امام محمد تقى (ع) در این سفر، چند ماه بیشتر در بغداد زندگى نکرد و سرانجام در آخر ذى القعده همان سال (۲۲۰ هجری قمری) و به وسیله زهرى که همسرش ام الفضل به تحریک برادرش جعفر بن مأمون و به دستور عمویش معتصم عباسى به آن حضرت (ع) خورانید، مسموم گردید و پس از چندى و در حالی که تنها ۲۵ سال از عمر شریفش میگذشت، به شهادت رسید.

پیکر پاک و نورانی امام جواد (ع) در مقابر قریش بغداد، در کنار مرقد مطهر و شریف جد بزرگوارش حضرت باب الحوائج امام موسى بن جعفر الکاظم (ع) که هم اکنون معروف به کاظمین، و ملجاء و پناهگاه عاشقان و شیعیان و ارادتمندان است، مدفون گردید.

امام جواد (ع) در میان ۱۲ امام معصوم (ع) از نظر سنى، زودتر از دیگران به مقام امامت نایل گردید و از نظر سال‎هاى عمر، سن پایین‎تری نسبت به دیگر ائمه بزرگوار (ع) داشت.

​
به تاریخ های روی سنگ قبرها نگاه کنیدتاریخ تولد؛ تاریخ مرگ …

آنها فقط با یک خط فاصله از هم جدا شده اند،

همین خط فاصله کوچک نشان دهنده تمام مدتی است که ما روی کره زمین زندگی کرده ایم، ما فقط، به اندازه یک “خط فاصله” زندگی می کنیم!

آنچه در زمان مرگ مهم است 

پول و خانه و ثروتی که باقی می گذاریم نیست

بیایید به چرایى خلقتمان بیاندیشیم

بیایید بیشتر یکدیگر را دوست داشته باشیم

دیرتر عصبانی شویم، بیشتر قدردانی کنیم

کمتر کینه توزی کنیم، بیشتر احترام بگذاریم

که دنیا محل گذر است …

​​

وقتی آدم خیلی خسته شده، وقتی دلش از خیابون و آدماش می گیره، وقتی به مرحله قاتی کردن میرسه دلش می خواد بره خونه

به هر حال خونه یه جای امنه یه جایی که همه میدونن یه جوری به هم وابسته هستن؛ همین وابستگی محبت ایجاد می کنه اما امون از وقتی که یکی تو این میون ناتو از آب در بیاد خواب راحت از چشم همه می ره و خونه هم حرمتشو از دست میده

کشور و مملکت هم یه خونه بزرگه، یه خونه با هزاران اتاق که از توی هر کدوم یه خواهر یا یه برادر میاد بیرون و تو می دونی اینا از خودتن، دلسوز و صمیمی.

تازگی ها نه از همون قدیم ندیما که قابیل نامردی کرد و دستش رو رو برادرش بلند کرد خونه هم ترس برش داشت. تا حالا هزار تا قابیل هزار تا هابیل و کشته و خونه، دلش لرزیده هرچند یه روز همه قابیلا از خونه می رن گم میشن اما تا اون روز زندگی چقدر سخته!

به نظر من غم و غصه هر خونه مال اهالی همون خونه اس اگه مردم از بدبختیات خبر بشن شاید کمک هم بکنن اما همراه اون کمک حرمت خونه و اهالیشه که از بین می ره.

مادرم می گفت: قدیما با سیلی صورتشون رو سرخ می کردن و غیرت و منش پهلوونی و ایرونیشون اجازه جزع فزع نمی داد حالا اما چه بچه های تخسی تربیت شدن که دنبال دایه مهربون تر از مادر به هر دری می زنن.

من اما مخالفم خوش ندارم واسه یه لقمه نون بیشتر خودمو بی آبرو کنم، خودمو این مردمو و این همه تاریخ که داره نگاهمون می کنه؛ تاریخی که «آرش کمانگیر» داره تا گردآفرید دلیر «رستم» داره و «سیاوش سهراب» داره و .. اسطوره هایی مثل: مسیح کردستان، محمد ابراهیم همت، محمد حسین فهمیده آخر معرفت بودند.
یا مثل شهناز حاجی شاه و …

دلم برای خونه م تنگ شده. دلم برای صفاش برای یه رنگیش تنگ شده. دلم برای پنجره های رنگی و قوسی، برای تخت زیر درخت حیاط و قل قل سماور برای حوض آب و ماهیای قرمزش تنگ شده دلم برای مردمم تنگ شده

کاش همه می دونستن بیگانه برادر نمیشه و غریبه آشنا …

مردم ما باید به دنبال جنسی از جنس بلورین خودشون بگردن شفاف و با مرام …
یکی مثل تختی . یکی مثل …
همه اونایی که آخر معرفتن …
آرزو بر جوانان عیب نیست مهم اینه که معلوم کرده باشی چایی می خوری یا نسکافه …

به همین سادگی … زندگی به همین سادگی عوض میشه …

نویسنده：ناشناس

​
زندگیدر چهار عبارت خلاصه میشود؛ که اسرار حیات آدمیست

آدمی باید بتواند سهم خطای خود را ببیند؛

تا بتواند بگوید:متاسفم

آدمی باید شجاعت داشته باشد؛

تا بتواند بگوید:من را ببخش

آدمی باید عشق داشته باشد؛

تا بتواند بگوید: دوستت دارم

آدمی باید شاکر داشته و نعمتهایش باشد؛

تا بتواند بگوید: متشکرم

و در نهایت آدمی باید به درک راز نهفته در این چهار عبارت برسد؛

تا بتواند مسئولیت زندگیخویش را به تمامی بپذیرد

​
ما آدمها دو سبد باخودمون داریم :

یکی جلومون آویزونه یکی هم پشتمون

نکات مثبت وخوبی هامونو میندازیم تُو سبد جلویی ،عیب هامونو تُو سبد پشتی

وقتی تومسیر زندگی داریم راه میریم ، فقط دو چیز رو می بینیم

خوبی های خودمون و عیب های نفر جلویی