امیرالمومنین علی‌علیه‌السلام:

ما زالَتْ نِعْمَةٌ وَ لا نَضارَةُ عَيْشٍ اِلاّ بِذُنوبٍ اِجْتَرَحوا اِنَّ اللّه‌َ لَيْسَبِظَلاّمٍ لِلْعَبيدِ ، وَ لَوْ اَ نَّهُمُ اسْتَقْبَلوا ذالِكَ بِالدُّعاءِ وَ الاِْنابَةِ لَمْ تَزُل وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذا نَزَلَتْ بِهِمُالنِّقَمُ وَ زالَت عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعوا اِلَى اللّه‌ِ عَزَّوجَلَّ بِصِدْقٍ مِن نيّاتِهِمْ وَ لَمْ يَهِنوا وَ لَمْيُسْرِفوا ، لاََصْلَحَ اللّه‌ُ لَهُمْ كُلَّ فاسِدٍ وَ لَرَدَّ عَلَيْهِمْ كُلَّ صالِحٍ؛

 هيچ نعمت و شادابى زندگى‌اى نابود نشد، مگر به سبب گناهانى كه صاحبانش مرتكب شدند . خداوند هرگز به بندگان ستم نمى‌كند . اگر با دعا و ناله به استقبال بلا مى‌رفتند ، آن نعمت‌ها و خوشى‌ها نابود نمى‌شدند ، اگر زمانى كه عذاب برايشان فرودآمد و نعمت‌هايشان را گرفت، با نيّت پاك به خداوند عزّوجلّ پناه مى‌بردند و سستى و زياده‌روى (و ستم بر خويشتن) نمى‌كردند ، بى‌گمان خداوند ، نابسامانى آنان را به سامان مى‌آورد و خوبى‌ها را به ايشان بازمى‌گرداند….
خصال ، ص ۶۲۴، ح۱۰