* نماز تمام شده بود و پیامبر هنوز در مسجد بود. به سؤالات مردم جواب می‌داد و به کارهایشان رسیدگی می‌کرد. ناگهان صدای شیون‌هایی پی در پی، آرامش نیمروز را در هم شکست. پیامبر و یارانش فوری بیرون رفتند ببینند چه خبر شده، که تشییع جنازه محقرانه‌ای نظرشان را جلب کرد. چهار مرد سیاه پوست و غریب، جنازه‌ای را بر دوش می‌بردند و عده‌ی کمی هم پشت سر جنازه بلند بلند گریه می‌کردند.

* همه ایستاده بودند و به آن‌ها نگاه می‌کردند که پیامبر به پیشواز جنازه رفت. پیامبر فرمود: «آن را زمین بگذارید». مردان شانه خم کردند و جنازه را روی زمین گذاشتند و کنار ایستادند. پیامبر کنار جنازه نشست و روی آن را باز کرد. مرد سیاه پوستی بود که چشمانش بسته بود و لبخندی محو گوشه‌ی لب‌هایش نشسته بود. پیامبر رو به مردم فرمود: «چه کسی این مرد را می‌شناسد؟»

* قبل از آنکه کسی حرف بزند، امیرالمؤمنین علی (ع) گفت: «من، یا رسول الله!» این برده‌ی بنی ریاح است که هر وقت مرا می‌دید، می‌گفت: به خدا قسم دوستت دارم!»

* پیامبر روی جنازه را پوشاند و دست بر شانه امیرالمؤمنین گذاشت و فرمود: شهادت می‌دهم که جز مؤمن تو را دوست نمی‌دارد و جز کافر تو را دشمن نمی‌دارد.»

- دانش‌نامه امیرالمؤمنین (ع) بر پایه قرآن و حدیث، ج 11، ص 253، ش 6045