​

۱-روزه گرفتن،

۲-صلوات فرستادن،

 ۳-صدقه دادن،

۴- دعای ندبه،

۵- طعام دادن،

۶- گفتن ذکر زیر هنگام دیدار یکدیگر

 اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّكِينَ بِوِلاَيَهِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الأَْئِمَّهِ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ سپاس خداي را، كه ما را از چنگ زنندگان به ولايت امير المؤمنين و امامان ديگر  درود بر آنان  قرار داد.

۷-زیارت حضرت علی علیه السلام،

۸-غسل کردن، 

۹-خواندن عقد اخوت،

۱۰-خواندن نمازهای وارده در مفاتیح الجنان،

۱۱-گفتن ذکر آنكه صد مرتبه بگويد: 

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَ كَمَالَ دِينِهِ وَ تَمَامَ نِعْمَتِهِ بِوِلايَهِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلامُ

آگاه باش در اين روز شريف، براي هريك از امور زير فضيلت بسياري است:

 پوشيدن جامه هاي نيكو، زينت كردن، استعمال بوي خوش، شادي كردن، و شاد نمودن شيعيان اميرالمؤمنين (عليه السّلام) ، گذشت از تقصيرات شيعيان، برآوردن حاجات آنان، صله ارحام، توسعه دادن بر اهل و عيال، اطعام اهل ايمان، افطار دادن به روزه داران، مصافحه با مؤمنان رفتن به زيارت آنان، تبسّم نمودن بر چهره ي ايشان، و فرستادن هدايا براي اهل ايمان، و بجا آوردن شكر و سپاس، بخاطر نعمت بزرگ ولايت، بسيار صلوات فرستادن، انجام عبادات و طاعات بسيار.

كسي كه در اين روز يك درهم به برادر مؤمن خود بدهد، برابر با صد هزار درهم در غير اين روز است. طعام دادن در اين روز به يك مؤمن مانند طعام دادن به همه پيامبران و صدّيقان است.

 در خطبه حضرت اميرالمؤمنين (عليه السّلام) در روز غدير چنين آمده است:

هركه مؤمن و روزه دار را به وقت افطارش افطار دهد، مانند آن است كه ده <فئام> را افطار داده باشد،

 شخصي از جاي برخاست و عرضه داشت: يااميرالمؤمنين <فئام> چيست؟

 ايشان فرمود صد هزار پيغمبر و صديق وشهيد، پس چگونه خواهد بود، كثرت فضيلت حال كسي كه جمعي از مردان و زنان مؤمن را كفالت كند، من امان او را از كفر و فقر بر خداي تعالي ضامن هستم. . . تا آخر خبر.

در هر صورت فضيلت اين روز شريف، بيش از آن است كه ذكر شود، و اين روز روزقبولي اعمال شيعيان، و روز برطرف شدن غمهاي ايشان است، و روزي است كه حضرت موسي (عليه السّلام) بر ساحران پيروز شد، و خدا آتش را بر ابراهيم (عليه السّلام) سرد و سلامت نمود، و حضرت موسي (عليه السّلام) يوشع بن نون را جانشين خود كرد، و حضرت عيسي شمعون الصّفا را خليفه خود نمود، و حضرت سليمان (عليه السّلام) ملّت خود را بر جانشيني آصف بن برخيا گواه گرفت.