مرحوم آیت الله بهجت رضوان الله تعالی علیه می فرمودند:

اشک را از عالم ملکوت می آورند و در  مَشک چشم ها تقسیم می کنند…

 اشک بر سیدالشهداء علیه السلام، رزق آسمانی است…

روزی ای است که از آسمان تقسیم می شود..آن هم به دست ام الائمه حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها…

ببینیم در کدام پله هستیم و تا کدام پله را بالا آمده ایم. سعی کنیم به مدد امام صادق علیه السلام یک پله دیگر بالا بیاییم…

پله اول:

انسان وقتی روضۀ حضرت را می شنود،نفسش تنگ شود و آه بکشد.

می فرماید:

“نفس‏ المهموم‏ لظلمنا تسبیح”

هر آهی که بکشی برایت عبادت می نویسم.

انسان نمی تواند گریه کند

ولی دلش می سوزد و نفسش تنگ می شود و اذیت می شود…

پله دوم:

انسان آه روی آه،دلش به درد می آید..نمی تواند گریه کند ولی مدام جابه جا می شود..

ناراحت است که چرا نمی تواند اشک بریزد و زجه بزند قلبش می سوزد..

پله سوم:

انسان هاله ای از اشک در چشمش جمع شده،اما هر چه التماسش می‌کنی اشک پایین نمی‌آید،سپس خشک می‌شود.

امام صادق علیه السلام فرمود:

هر وقت این حالت برای تو پیش آمد زود دستانت را به سوی آسمان بلند کن و چند دعا کن..

لحظه ای که در چشمت هاله ای از  اشک برای سیدالشهداء علیه السلام است، خداوند دارد با محبت به تو نگاه می کند تا هرچه می خواهی،به تو بدهد..

پله چهارم:

انسان دلش بشکند و قطره ای از این اشک به اندازه بال پشه،سرازیر شود…

امام جعفر صادق علیه السلام فرموده اند: هر کس به اندازۀ بال پشه برای  جدّ غریبم  حسین علیه السلام اشک بریزد، خدا همه گناهانش را می بخشد و بهشت بر او واجب می شود…

پله پنجم:

اگرقطره ای  اشک از صورت کسی بر  آتش جهنم بچکد،آتش جهنم خاموش می شود..

گریه کن امام حسین علیه السلام با یک قطره اشکش می تواند تمام  جهنمیان را از آتش جهنم خلاص کند..

 دوستان اشک هایی که روی صورتتان می آید را کمی بردارید و به روی سینه تان بمالید،چون لحظۀ جان دادن سنگینی روی سینه است،زیر گلویت بزن..

ما  یک بار قرار است بمیریم،

باید خوب بمیریم

پله ششم:

اگر اشک از چشمانت بیاید روی صورتت بچکد و روی سینه ات بچکد..

امام صادق علیه السلام می گوید:

هر کس این گونه گریه کند  شبیه من است

 هرکس می خواهد شبیه امام جعفر صادق علیه السلام شود،طوری گریه کند که اشک از صورتش روی سینه اش بچکد.

قالَ الصّادقُ علیه السّلام:

لِکُلّ شَیْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فینا…

امام صادق فرمودند:

هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود (که چیزى با آن برابرى نمى کند و مُزد بى اندازه دارد)

منبع:

جامع_احادیث_الشیعه ، ج ۱۲، ص ۵۴۸.

تو نوکری چو گدایان به شرط مُزد نکن

که خواجه خود روش بنده پروری داند