مهنــا

​

​

در یک روستا، تاجری مقدار زیادی محصول از کشاورزان خرید تا آنها را با ماشین به انبار منتقل کند. 

در راه از پسری روستایی پرسید: «تا جاده چقدر راه است؟»

پسر جواب داد: «اگر آرام بروید حدود ده دقیقه. اما اگر با سرعت بروید نیم ساعت و یا شایدهم بیشتر.»

تاجر از این حرف مسخره ی پسر ناراحت شد و به او بد و بیراه گفت و با عصبانیت به سرعت حرکت کرد. پنجاه متر بیشتر نرفته بود که چرخ ماشین به سنگ ها گیر کرد و با یک تکان، همه محصول‌ها به زمین ریخت و از بین رفت… تاجر ناراحت و اندوهگین شد از تباه شدن پول و محصولش. 

در همین هنگام، یاد حرف‌ پسر روستایی افتاد و وقتی منظور او را فهمید حسابی شرمنده شد. افسوس که دیر شده بود.

 به حرف و تجربه ی دیگران عمل کنیم.

شاید گاهی باید آرام تر قدم برداریم تا برسیم، گاهی نباید برویم و…

:

امام علی علیه السلام مى فرمايند: 

«اهل دنيا همچون كاروانى هستند كه هنوز رحل اقامت نيفكنده اند كه قافله سالار فرياد مى زند ( كوچ كنيد) و آن ها كوچ مى كنند»

اشاره به اين دارد كه مردم دنيا حتى وضعشان از مسافران عادى نيز بدتر است

 زيرا مسافران عادى هنگامى كه وارد منزلى شدند مقدارى در آن جا مى مانند و استراحت مى كنند و خود را آماده ادامه راه مى نمايند مگر اين كه قافله سالار بعد از اجازه اقامت احساس كند در آن منزلگاه خطرى است،

 در اين صورت بلافاصله اعلام مى دارد همه برخيزند و آماده حركت شوند و اهل دنيا درست به چنين قافله و قافله سالارى مى مانند و اين مربوط به شرايط غير عادى است.

درباره بى‌وفايى و ناپايدارى‌دنيا تعبيرات مختلفى در روايات اسلامى ديده مى شود كه هر يك از ديگرى گوياتر است از جمله:

گاه دنيا را تشبيه به پلى كرده اند كه بايد از آن عبور كرد و ايستادن و توقف بر آن معنا ندارد. 

«إِنَّمَا الدُّنْيا قَنْطَرَةٌ فَاعْبُرُوهَا وَلاَ تَعْمُرُوهَا»

در جايى ديگر دنيا به عنوان سراى عبور و نه دار اقامت معرفى شده است .

همان گونه كه امام اميرمؤمنان(عليه السلام) در حكمت 133 فرموده است: 

«الدُّنْيا دَارُ مَمَرّ لاَ دَارُ مَقَر».

 وضعيت انسان در برابر دنيا تشبيه به سوارى شده است كه براى استراحت و خواب نيمروز در سايه درختى در يك روز داغ تابستانى پياده مى شود و بعد از ساعتى استراحت آن را ترك مى گويد و مى رود

همان گونه كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) فرمود:

«إِنَّمَا مَثَلِى وَ مَثَلُ الدُّنْيا كَمَثَلِ رَاكِب مَرَّ لِلْقَيلُولَةِ فِى ظِلِّ شَجَرَة فِى يوْمِ صَيف ثُمَّ رَاحَ وَ تَرَكَهَا»

بحارالانوار، ج 70، ص 119، ح 111

قرآن مجيد با مثال روشنى ناپايدارى و بی وفايى دنيا را ترسيم كرده است:

 وَاضْرِبْ لَهُمْ مَّثَلَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاء أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الاَْرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِيماً تَذْرُوهُ الرِّيَاحُ وَكَانَ اللهُ عَلَى كُلِّ شَىْء مُّقْتَدِرا

ً

و عجيب اين است كه با اين همه توصيف و تشبيه باز هم گروه كثيرى غافل‌اند و همچنان بر اين دنياى ناپايدار تكيه مى كنند و براى به دست آوردن گوشه اى از آن جانفشانى مى نمايند.

كهف، آيه 45

رنج نباید تو را غمگین کند، این همان جایی است که اغلب اشتباه می‌کنیم‌.

رنج قرار است تو را هوشیار‌تر کند، 

چون انسان‌ها زمانی هوشیارتر می‌شوند که زخمی شوند.

رنج نباید دل مردگی تو را بیشتر کند. 

رنجت را فقط تحمل نکن، رنجت را درک هم بکن … 

این همان فرصتی است براى بیداری

​

🔹قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): إِنَّكُمْ لَنْ تَسَعُوا النَّاسَ بِأَمْوَالِكُمْ فَسَعُوهُمْ بِأَخْلَاقِكُمْ.

🔻پیامبر اسلام(ص) فرمود:

شما نمی‌توانید [تمام] مردم را از اموال خود بهره‌مند کنید پس آنها را از اخلاق خود بهره‌مند سازید.

📚 امالی شیخ صدوق،‌ ص۱۲

​
​

ه

چون ماه رمضان است، چند توصیه هم به شما دوستان دارم: 

۱- اوّل این که بالاترین عبادت در این ماه چیست؟ بکوشید در این ماه، گناه نکنید و از شما گناه صادر نشود. این بر طبق روایات برترین عبادت هاست. البته اگر بتوانید عمل های دیگرتان را هم انجام بدهید

۲- دوم این که با قرآن، بیشتر انس بگیرید. دقت کنید در قرآن، از ترجمه و تفسیر قرآن استفاده کنید. به هر علتی اگر قرآن را نمی توانید بخوانید، به آن که می خوانَد گوش بدهید. گوش دادن برای این جور آدم ها مثل خواندن قرآن است.

۳- سوم از دعا غفلت نکنید. اگر سواد دارید، دعای معصوم بخوانید. دعای معصوم یعنی دعایی که از زبان معصوم صادر شده که هیچ خطا و اشتباه و خلاف فصاحت و خلاف بلاغت هم در آن نیست. اگر هم سواد ندارید، هرچه می خواهید، خودتان از خدا بخواهید. خدا از خواستن خوشش می آید. 

۴- چهارم تا می توانید در این ماه کمک مالی کنید. چه قدر خوب است که ثروتمندانِ هر شهری، ستادی تشکیل بدهند و از نیازمندهای سطح پایین اطلاع پیدا کنند و به آنها کمک نمایند، خاصّه به ازدواج جوانان و جهاز دختران دم بخت که ان شاء الله برای عاقبتشان خوب است

📚 منبع

خطبه نماز جمعه حضرت آیت الله مشکینی

درس اخلاق

اگر ما بخواهيم از قرآن استفاده كنيم از همين احترام ها بايد آغاز كنيم، 

بايد جلد قرآن را ببوسيم و روي چشم بنهيم.

وقتي صداي قرآن مي آيد سكوت كنيم و بشنويم و احترام كنيم. 

اينها زمينه اي ميشود تا انسان ايمان پيدا بكند و آن را تقويت نمايد. 

رشد ايمان به عمل است نه با حرف و نه با جدل. 

البته بايد پاسخ شبهات را براي اتمام حجت بيان كرد ولي بايد دانست برخی افراد با اين پاسخ ها از گمراهي بيرون نمي آيند:

خَتَمَ اللّهُ عَلي قُلُوبِهِمْ، فَمَنْ يَهْدِي مَنْ اَضَلَّ اللّهُ»؛

«اَفَرَاَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ اَضَلَّهُ اللّهُ عَلي عِلْمٍ»؛ 

خدا او را گمراه كرده است. 

البته در مورد كسي كه گرفتار شبهه شده و به دنبال هدايت است، بايد شبهه را پاسخ گفت. 

با اين اوصاف اگر احترام به قرآن از همين مراحل ابتدايي شروع شد، به معناي كلام آن بيشتر توجه كرده و سعي ميكنيم معني آن را فهميده و به آن عمل كنيم. 

وقتي به قرآن عمل كرديم از نورانيت آن استفاده ميكنيم و هر لحظه بر توفيقات ما افزون مي شود تا گام به گام به سمت خدا نزديك تر شويم. 

اما وقتي درست بر ضد قرآن عمل كنيم:

«ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ اَساوا السُّواي اَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللّهِ»؛ 

سرانجامِ گناه، ضعف ايمان خواهد بود و سرانجامِ ضعف ايمان، كفر.

حواست هست به امام زمان"عج” تصوّرش سخت نیست ابليس باز هم از مأموريتی برمیگشت، خوشحال بود…

پرسيد:  فرمانده!

گمراه كردن آدما چه فايده اى داره؟

 ابليس جواب داد:

امامشون كه بياد، عمر ما تموم میشه!

اینها رو كه غافل كنيم مهدی ديرتر میاد

 پرسيدند: 

از پرونده های این هفته چه خبر؟

و او پیروزمنــدانه گفت: 

 مگر صداى گريه ى مهدی فاطمه رو نمیشنويد

اللهم_عجل_لولیک_الفرج