رمضان ؛ بهار رویش

استاد علی صفایی حائری

در فرازى از همين دعاى وداع رمضان است كه مى‌‏خوانيم:

«اللَّهُمّ… فَأْجُرْنَا عَلَى مَا أَصَابَنَا مِنَ التَّفْرِيطِ…»؛

خدايا! ما فقر و عجز و جهل و ظلم خود را باور كرده‏‌ايم و با تمامى يأس و نااميدى از خود، طلبكار فضل تو هستيم و آن قدر مطمئن هستيم كه عطاى تو را واصل مى‌‏دانيم و اين حسن ظن ما به توست و تو خود فرموده‏‌اى:

«أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ»

و تو دستور فرموده‏‌اى كه حتى اظهار اين حسن ظن و حتى دروغ اين ادعا را بپذيرند؛ چون حتى دروغ، نشانه تلاش و كوششى است كه اين عاجز درمانده به آن روى آورده.

خدايا! در برابر كوتاهى‌‏ها و تقصيرها، به ما پاداش بده و كسرى‌‏هاى ما را جبران نما؛ كه

«… إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ»

خدايا! در اين بهار رويش و عنايت، تو ما را بهره‌‏مند كن و از بدى‏‌هاى ما بگذر.

? بهار رويش؛ مرورى بر دعاهاى ورود و وداع ماه رمضان، ص 20
.