مهنــا

​

​
پایان آدمیزادنه ازدست دادن رفیق است…نه رفتن یار…

نه تنهایی…

هیچکدامپایان آدمی نیست

آدمی آن هنگام تمام می شود که

خـــدا فراموشش کند…

​
ای که نزدیک‌تر از جانی و پنهان ز نگه

هجر تو خوشترم آید ز وصال دگران…

اقبال لاهوری

​
خدایاپر از هوای تواماما قصورم را به دل نگیــر…

انتهای دریـا را برکه ها نمی فهمنـد

پس ببخش اگر گاهی گم میکنم نشانت را…

راه را نشانم ده که محتاج رحمتت هستم…

​

خداوند شما را از شرایطی عبور می دهد که هیچوقت از آن سر در نمی آورید فقط به این دلیل که شما را به جایگاهی برساند که شایسته اش هستید پس به او اعتماد کنید.

​
​

خدایا تنهایم مگذار

که مبادا نگاهم به نگاه بنده ای از جنس خاک محتاج شود

​

خدای مهربان نورت را در وجودمان متجلی کن که سخت محتاج آنیم …

خدایا برکت نگاهت را در نگاهمان بریز تا هر کجا که مینگریم نیکی باشد و مهر …

خدایا میدانی که خسته ایم از خودمان از روزمرگی ها از نفرتها از جدایی ها از منبودن ها و ما نشدن هایمان …

خدایا دستمان را بگیر تا یادمان باشد که باید دستی را بگیریم ….

خدایا در هر پگاه و طلوع یک روز زیبا نگاه مهربانت را از ما دریغ مکن تایادمان باشد که باید به تمامی نگاهی باشیم از سر مهر و عشق به انسانها ..

‎‌‌‌‌‌

​

التماس به خدا جرأت است 

اگر برآورده شود رحمت است

واگر برآورده نشود حکمت است

التماس به انسان خفت است

اگر برآورده شود منت است

واگر برآورده نشود ذلت است.

​

ای واقـف اسـرار ضمیـر همه کس

در حالـت عجـز دستگیر همه کس

یا رب تو مرا توبه ده و عذر پذیر

 ای تـوبه ده و عـذر پذیرِ همه کس

​
همین که گردی بر دلتان پیدا می شود

یک《سبحان الله》بگوییدآن گرد کنار می رود .

هر وقت خطایی انجام دادید

‌《استغفرالله》بگوییدکه چارہ است.

هر جا هم نعمتی به شما رسید

《الحمدلله》بگویید

چون شکرش را به جا آوردی گرد نمی گیرد .

با این سه ذکر باخدا صحبت کنید.

صحبت کردن با خداغم و حزن را از بین می برد …

” حاج اسماعیل دولابی “

​
​

خداى عزوجل مى فرمايد: هرگاه ياد من بر بنده ام غالب شود، خواهش و خوشى او را در ياد خود قرار دهم و چون خواهش و خوشى او را در ياد خود قرار دهم عاشق من شود 

و من نيز عاشق او گردم و چون عاشق يكديگر شديم حجاب ميان خود و او را بر دارم و عشق خود را بر جان او چيره گردانم، چندان كه مانند مردم دچار سهو و غفلت نمى شود، سخن اينان سخن پيامبران است، اينان براستى قهرمانند

 كنزالعمال، ج ۱، ص۴۳۳، ح۱۸۷۲