نرمش و پیوند دوستى با دشمن خدا ممنوع 

یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ إِلَیهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کفَرُوا بِما جاءَکمْ مِنَ الْحَقِّ 

ای کسانی که ایمان آورده اید! دشمن من و دشمن خود را دوست نگیرید. شما با آنان طرح دوستی می افکنید، در حالی که آنان نسبت به حقّی که برای شما آمده است، کفر ورزیده اند.

پیامها 

1- جامعه ایمانی حق ندارد با دشمنان خدا، رابطه دوستانه و صمیمانه داشته باشد.

2- ایمان به خداوند با برقراری پیوند دوستی با دشمن خدا سازگار نیست.

3- دشمن خدا در حقیقت دشمن مؤمنان نیز هست.

4- گرچه کفّار دشمن ما هستند، ولی دلیل اصلی متارکۀ ما با آنان، دشمنی آنها با خداست.

5- القای مودّت و ابراز دوستی با دشمنان، جرأت آنان را در برابر مؤمنان بیشتر می کند.

6- اوامر و نواهی خود را به طور مستدل بیان کنید.

7- در سیاست خارجی، برقراری رابطه و قطع روابط باید بر اساس ملاک های دینی باشد.

8- دین از سیاست جدا نیست.

9- کفّار تنها در عقیده مخالف شما نیستند، بلکه کمر به حذف شما بسته اند.

10- دشمنی کفّار با شما به خاطر ایمان شما به خداست.

11- اسلام خواهان عزّت مسلمانان است.

12- یک دل، دو دوستی بر نمی دارد.

13- چه بسیارند افرادی که در آغاز رزمنده بودند، ولی در اثر رابطه با دشمنان، بد عاقبت شدند.

14- فکر تأمین منافع از طریق روابط سرّی با دشمنان دین، بیراهه رفتن و حرکتی بی فرجام است.

منبع: تفسیر نور، ج 9، ص570

سوره ممتحنه، آیه 1