ما قاصدیم اما مقصد کجاست؟

نظر حاج میرزا اسماعیل دولابی (ره) درباره اینکه ما قاصدیم اما مقصد کجاست؟
ما قاصد هستیم. مقصدی داریم. انبیا هم قاصدند.

آمدند به ما خبر دادند و ما را راه انداختند.
اما مقصد کجاست؟ مقصد در ذات خود شماست.
همان چراغ و همان نور. قشنگ با آنها تماس بگیر!

در جایی خلوت. چه انیسی از آن بهتر! چه مونسی از آن بهتر!
اگر کسی می خواهد عشقبازی هم بکند؛ با آن بکند، با ذات خود.
آنجا بنشین ببین با تو چه می کند.

جایی خلوت، سر نماز می نشینی او شما را در بغل می گیرد،
بلکه شما او را بغل می گیری. آن نور می آید و شما او را در بغل می گیری.
آن گاه انسان خودش را رها می کند تا هر جا که می خواهد ببرد. جایش خوب است.

یک عزیز، یک دوست، وقتی آدم را در بغل بگیرد چه می شود؟!
او را می گیرد و می سازد و عوض می کند،
دو مرتبه سرجایش می گذارد. یک دقیقه خلوت کردیم عوض شدیم،
سبک شدیم، راحت شدیم. ان شاء الله شما هم می یابید.

طوبای محبت، ص ۵۸