همیشه میگم جذاب‌ترین

 نکاتِ‌روانشناسی رو میشه توی 

احادیثِ قشنگ اهل بیت دید!

«عادت کردن»

واژه‌ای‌که‌هرکس به دید خودش

 به اون نگاه میکنه و معنی اصلیش اینه:

احساس وابستگی‌شدیدبه انجام کاری ؛

چه خوب و چه بد!

انسان موجودی هست که زود یا دیر

 عادت میکنه به انجام کارها.

معمولاً عادت‌های خوب طول میکشن تا

 در انسان نهادینه بشن.

اما امان از عادت های بد!

به سرعت شکل میگیرن و یک آن آدم به

 خودش میاد و میبینه ماه هاست که

 درگیر انجام دادنِ یه سری کارهای

 نامفیده.

امروز یک حدیث از امام حسن مجتبی

 خوندم؛فرمودن:

-هرکس به انجام کار بدی

 در نهان و خلوت عادت کنه‌،

اون عادتِ بد شخص رو در

 جمع و درآشکارا رسوامیکنه.-

وچه لحظه ی سختیه وقتی آدم با اون

 بُعد ازوجودش رو به رومیشه که به

 کارهای بد عادت کرده!

مثلا تو مدام توی خلوتت نسبت به بقیه

 حسادت میکنی،همش درحال مقایسه ی

 منفی خودت و دیگران هستی‌وغُرمیزنی

 که چرافلانی فلان چیز رو داره و من نه!

بعدِ یه مدت میبینی این مقایسه کردن،

 این حسادت کردن محدوده‌ش گسترده

 تر شده و تو داری توی جمع هم بقیه رو

 باهم مقایسه میکنی،

گاهی‌حتی ممکنه طعنه بزنی!

واین خودش مقدمه‌ی‌گناه های بعدیه!

دل‌شکستن،قضاوت،طعنه و تهمت و…

بیایم برای روحمون وقت بذاریم؛

عادتهای بد رو به مرور باعادتهای خوب

 جایگزین کنیم ،اون‌وقت هست که

 میبینیم چقدر سبک بال تریم…