حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

عاجزترین مردم کسی است که از دعا کردن عاجز باشد! [۱] و موّفق کسی است که دعایش با شرایط، یعنی به شرط توبه و صادقانه و حقیقی و مستمر باشد، و در صورت تأخیر در اجابت ناامید نشود و دست از دعا و تضرع و التماس برندارد و مأیوس نشود؛ زیرا یأس از رحمت خدا و استجابت، از بلایی که برای برطرف شدن دعا می‌کند، بدتر است.

از آیه‌ی شریفه: «فَلَوْلا إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرّعُواْ وَلَکن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛[انعام: ۴۳] پس ای‌کاش که وقتی بلا و سختی ما به آنان می‌آمد، تضرع می‌کردند، لیکن دل‌های آنان سخت گردیده است». استفاده می‌شود که در مقابل تضرع، قساوت قلب است!

البته تضرع و دعا نه آن وقت که خانه‌ی ما را خراب می‌کنند، بلکه الآن هم که خانه‌های برادران و خواهران دینی ما را خراب می‌کنند، باید دعا کنیم؛ زیرا خانه‌ی برادران دینی مثل خانه‌ی خود ماست. 

[۱].«أَعْجَزُ الناسِ، مَنْ عَجَزَ عَنِ الدعاءِ»؛ وسائل‌الشیعة، ج۷، ص۲۷ و ۱۵۱.

در محضر  بهجت، ج٣، ص۲۸۵.