مهنــا

امیرالمؤمنین علیه السلام :

الصَّبرُ عَلى مَضَضِ الغُصَصِ يُوجِبُ الظَّفَرَ بِالفُرَصِ

صبر در برابر دردِ اندوه ها، موجب دست يافتن به فرصتها مى شود.

غررالحكم، حدیث ۲۰۹۶

امام حسین علیه السلام :

هُوَ أنْ تَخَرُجَ مِنْ بَيْتِكَ، فَلاتَلْقى أحَداً إلاّ رَأيْتَ لَهُ الْفَضْلَ عَلَيْكَ

ادب آن است که از خانه که خارج می شوی به هر کسی بر خورد می کنی، او را برتر از خود بینی.

موسوعة كلمات الامام الحسين، صفحه ۹۱۰.

همه‌ی آدم‌ها ظرفیت بزرگ شدن را ندارند !

اگر بزرگشان کنیم گم می شوند و دیگر نه شما 

را می بینند نه خودشان را …

بیایید به اندازه ی آدم‌ها دست نزنیم!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

أذَلُّ النّاسِ مَن أهانَ النّاسَ.

خوارترينِ مردم، كسى است كه مردم را ناچيز بشمارد.

بحارالأنوار جلد ۷۵، صفحه ۱۴۲.

امام کاظم علیه السلام :

ما مِن شَى ءٍ تَراهُ عَيناكَ إلاّ و فيهِ مَوعِظَة.

در هر چيزى كه چشمانت مى بيند ، موعظه اى است.

بحارالانوار جلد ۷۸، صفحه ۳۱۹

امام رضا علیه السلام :

لا يكونُ المؤمنُ مؤمنا حتّى تكونَ فيه ثلاثُ خِصالٍ : سُنّةٌ مِن ربِّهِ ، و سُنّةٌ مِن نبيِّهِ صلى الله عليه و آله ، و سنّةٌ مِن وليِّهِ عليه السلام ؛ فأمّا السُّنَّةٌ مِن ربّهِ فكِتْمانُ السِّرِّ ، و أمّا السُّنَّةُ مِن نبيِّه صلى الله عليه و آله فمُداراةُ النّاسِ ، و أمّا السُّنَّةُ مِن وليِّهِ عليه السلام فالصَّبرُ في البَأْساءِ و الضَّرّاءِ 

 تا سه خصلت در مؤمن نباشد، مؤمن نيست: 

۱.خصلتى از پروردگارش، 

۲.خصلتى از پيامبرش صلى الله عليه و آله

۳. و خصلتى از ولىّ خدا

◇ امّا خصلت پروردگارش، نهفتن راز است

◇ و خصلت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، ملايمت با مردم است؛ 

◇ و خصلت ولىّ خدا، شكيبايی در تنگنا و سختى است.

تحف العقول صفحه ۴۴۲

پيامبر اکرم صلی الله عليه و آله : 

إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاق.

من مبعوث شدم تا بزرگواری های اخلاقی را تکمیل کنم.

بحارالانوار جلد ۱۶ ، صفحه ۲۱۰

امیرالمؤمنین عليه السلام :

أكذِبِ السِّعايَةَ و النَّميمَةَ، باطِلَةً كانَت أو صَحيحَةً.

دوبهم زنی و سخن چينى را دروغ شمار، نادرست باشد يا درست.

غررالحکم،حدیث ۲۴۴۲.

امام علی عليه السلام :

 الغَفلَةُ أضَرُّ الأعداءِ.

غفلت زیانبارترین دشمن است.

غررالحکم ،حدیث ۴۷۲.

امام حسن عسكرى عليه السلام :

لَيسَ مِنَ الأَدَبِ إظهارُ الفَرَحِ عِندَ المَحزونِ .

 شادى نمودن در نزد غمْ زده ، از ادب به دور است.

تحف العقول،صفحه ۴۹۸