مهنــا

نامه‌ای از سمتِ خدا؛

هنگامی ندانستی کجا بروی، به سمتِ من برگرد.

دلم یک خانه‌ی قدیمی می‌خواهد…

حیاط

حوض و ماهی گلی

شمعدانی

وَ عطر بهار نارنج،

با همه‌ی کسانی که دوستشان داریم…❤

آروم تو گوشت میگم دارم میرم از دست 

آروم توگوشم بگو حواسم بهت هست…

یا اباعبدالله ♡

دلتنگ حرمتم.. به کی بگم؟

دردامو به تو نگم.. به کی بگم؟ 

​غربت آن نیست که ندانند کجایی 

و بگیرند سراغت،

غربت آن ست که بدانند کجایی 

و نگیرند سراغت…

پ مثل پدر

همانکه نبودنش

مرگ غرورمان را رقم زده

و جای خالی اش

اندوه بار بر سرمان هورا می کشد

کاش ما هم در این یلدا پدر داشتیم

ای کاش کودک بودم …

دلم به شانه هایِ بابا

و آغوشِ مادر گرم بود …

غمِ بزرگم ، اسباب بازیِ محبوبم بود ،

که در چاهِ فاضلاب افتاد …

و داغِ بی پایانم ؛

ماهیِ مرده ای بود ، که توی باغچه به خاکش سپردم …

کاش کودک بودم … و از فریب و بدی ها سر در نمی آوردم ،

درست شبیهِ زمانی که بزرگترها به هوایِ آمپول و دکتر ، مرا با خودشان به مهمانی و خرید نمی بردند …

من هیچ نمی فهمیدم …

و گاهی نفهمیدن ، بزرگترین نعمت است …

کاش دوباره کودک می شدم !

در روزگاری ؛

که شانه های مردانه هم زیرِ بارِ اندوه ، کم می آورد …

خسته ام …

خیلی خسته …

مرا به کودکی ام برگردانید …

ی وقتایی از خدا میپرسم:

چرا انقدر باید منتظر بمونم؟

و اون در جواب میگه:

یا به دردت نمیخوره، 

یا دارم قشنگ ترش میکنم،

یا دارم بهترش رو برات اماده میکنم

به زمان بندی من اعتماد کن.

صبر داشته باش :)

بهترین درس ‘زندگی’ این بود که

هیچکس شبیه ‘حرف‌’ هایش نیست…

گاهی باید بزرگترین گناه کسی را به کوچکی دلش بخشید…

اما نباید بزرگی دل کسی را به خاطر یک اشتباه کوچک فراموش کرد…

وقتی که حرف می‌زنیم

بیشتر می‌خواهیم خودمان را قانع کنیم تا دیگران را. 

کسی که قانع شده ‌باشد

کسی که به اندیشه‌های خود ایمان داشته باشد

اصلا حرف نمی‌زند

فریدون تنکابنی