در جنگ جمل ، طلحه و زبير ، هيچكدام به دست نيروهاى اميرالمؤمنين كشته نشدند. حضرت امير قبل از جنگ به زبير گفتند بيا تا با تو صحبت كنم. زبير آمد جلو ، در گوش زبير گفتند ، زبير! يادت هست كه ما با هم در يك صف در كنار پيامبر مي جنگيديم ؟ پيامبر يكبار از تو پرسيدند نظرت راجع به على چيست؟ تو گفتى على را دوست دارم. پيامبر گفتند، اما تو بعداً با على مي جنگى و تو آنجا يكّه خوردى ؟ زبير يكمرتبه آن ماجرا يادش آمد ، برگشت و به ياران خودش گفت اين جنگ درست نيست ، ما اشتباه كرديم، حقّ با على است، اسلحه را زمين گذاشت و ميخواست جبهه را ترك كند . 

پسرش و برخى ديگر از نيروها گفتند چه شد؟ ترسيدى؟! گفت نه، علی يك جمله اى را از پيامبر نقل كرد كه من فراموش كرده بودم، حديثى از پيامبر را يادم آورد كه ترسيدم. آنها گفتند زبير تو چشمت به شمشير على افتاده و ترسيده اى ، چرا بهانه مي آورى كه حديث پيامبر يادم آمده ؟ چطور الان احاديث پيامبر يكهويى يادت آمد؟! زبير گفت نه، واقعاً به ياد فرموده پيامبر افتادم اما بخاطر اينكه فكر نكنيد من ميترسم به لشگر على حمله ميكنم، شمشير كشيد و حمله كرد به طرف نيروهاى اميرالمؤمنين….

اين قسمت ماجرا خيلى زيبا است. حضرت امير فهميدند چه شده است. فهميدند كه زبير پشيمان شده امّا در رودربايستى گير كرده، چون خودش اين لشگر را به منطقه آورده و حالا نميتواند يكمرتبه بگويد من نمي جنگم. اين وسط گير كرده است. حضرت امير فورى به نيروهايشان پيغام دادند كه زبير به هر سمتى از لشگر ما كه آمد، به رزمنده ها بگوييد كه جلويش نايستند و متوارى شوند. وانمود كنيد كه او قوى است و ما ترسيديم و عقب نشينى كرديم. اين كار حضرت خيلى زيبا بود. زبير به جناح چپ حمله ميكرد، راه ميدادند و ميامد جلو، رجز ميخواند و قدرت نمايى ميكرد و بر ميگشت، به سمت راست ميامد، جلوى راهش را خالى ميكردند. دو سه دور زد و شجاعت خود را نشان داد كه براى يارانش معلوم شود كه نترسيده است. بعد برگشت و به پسرش و بقيه گفت ، ديديد من نترسيده ام! گفتند بله ، شجاعت تو را ديديم

زبير گفت پس من ديگر نمي جنگم و جبهه را ترك كرد . در پشت جبهه يكى از نيروهاى خودش آمد و گفت كجا داريد تشريف مي بريد؟ گفت من پشيمان شدم از جنگ با على، گفت عجب! بچه هاى مردم را آوردى به خط مقدم و جنگ دارد شروع ميشود، سر بزنگاه داريد تشريف مي بريد؟ اينجورى نميشود و از پشت زبير را ترور كرد و كشت…در روايت دارد وقتى خبر به حضرت امير رسيد، براى زبير اشك ريختند. چون به هرحال آنها همرزم همديگر بودند، سالهاى سال در جبهه ها، عليه كفار در كنار هم جنگيده بودند.

بخشی از سخنرانی استاد رحیم پور با عنوان “على از فتنه ميگويد” سال١٣۸٨