ورود به متن واقعه عاشورا با دو باب «بُکا» و «زیارت» ممکن است.

«تحليل‌هاي كه از متن عاشورا نجوشيده باشد، خودش شبهه است، از تحليل‌هاي جريان روشن‌فكري در دوره‌هاي هاي اخير (كه عاشورا را نتيجه يك درگيري قوميتي كه دوران آن گذشته است، مي‌داند) تا آن تحليل‌هايي كه مرحوم شهيد مطهري آن را روضه ماركسيستي براي امام حسين(ع) مي‌دانستند.
تحليلي كه همراه با دلدادگي و زيارت نيست، براي ما فهم از عمق عاشورا ايجاد نمي‌كند. آنچه صيانت ايجاد مي كند، متن واقعه عاشورا است.

تحليل‌هاي بيرون از واقعه _ چه تحليل‌هاي عرفاني باشد كه از جمال و جلال صنع الهي سخن بگويد و چه تحلیل‌های عقلي _ راهگشا نيست. ? بيرون اين حادثه ايستادن و تحليل كردن، نه‌تنها نجات‌دهنده نيست، بلكه خود شبهه‌اي مي‌شود كه بايد آن را جواب داد.

آنچه ما را از فتنه‌ها عبور مي‌دهد، همان چيزي است كه اصحاب سيدالشهداء(ع) را نجات داد، يعني پناه بردن به شفاعت سيدالشهداء(ع) و ورود به متن بلاي عاشورا. امام حسين(ع)، سنگين‌ترين بلا را تحمل كردند تا ازيك‌سو محبين را از اين شبهه‌ها و فتنه‌ها نجات دهند و ازسوي‌ديگر آنها را در وادي نور سير دهند و اين امر تنها با ورود به متن حادث ممكن است و اين ورود نيز تنها با همين دو باب بكاء و زيارت، اتفاق خواهد افتاد.

با ورود به متن واقعه، تحليل‌ها معنادار و بصيرت‌زا مي‌شود و انسان را به موضع‌گيري و صف و قتال مي‌رساند. تحليل با اين سرمايه بارور مي‌شود و الا نهايت تحليل به اينجا مي‌رسد كه عاشورا نتيجه خشونت بدر است. كسي كه عاشورايي نشده باشد، تحليل او از عاشورا هرچند به كشتن و كشته شدن برسد، تحليل صحيحي نيست. در همين دوران ما، ماركسيست‌ها هم عاشورا را تحليل مي‌كردند ولي اين تحليل ها، نه تنها راهگشا نبود كه خود شبهه بود.»

?استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۳/۸/۱۳