—————————————————————————–
۰ بیمـارۍ وسیلہ ای براۍ کم شدن گناهان است ۰

یڪ حدیث از نهج البلاغه: حضرت امیـر مؤمنان امام علے علیہ السلام بہ عیادت یکے از اصحابشان که مریض بود رفتند، یہ خـرده اون مریض نالہ کرد، حضرت او را موعظہ کردند و فـرمودند:
«جـَعَلَ اللهُ ما کانَ مِن شَکْواکَ حَطّاً لِسَیِّئاتِڪَ»
خـداوند بیمارے تو را وسیلہ ۍ کاستنِ گناهانت قـرار داده است.

بعد حضرت او را دلدارے دادند و فرمودند:
«فَاِنَّ الْمَرَضٌ لا اَجْرَ فیہِ وَ لٰکِنَّهُ یَحُطُّ السَّیِّئاتِ، وَ یَحُطُّهَا حَتَّ الْاَوْرَاقِ»
مریضے و بیمارۍ پاداشے ندارد، اما از بین برنده ی گناهان است. برای مریضی به انسان پاداش نمےدهند، اما فایده اش این است کہ گناهان را از بین مےبرد. همانطور باد پاییزے برگ درختان را مےریزاند، مریضے هم باعث ریختن گناهان مےشود.

بہ همین دلیل وقتے انسان از بستر بیمارے بر مےخیزد، یڪ نورانیتی دارد، چون گناهش آمرزیده شده، نورانے شده و باید از این بہ بعد حواسش را جمع کند کہ دیگر گناه نڪند.

پس تب و لزرۍ که انسان مےکند، کفاره ے گناهانش است. البته ریزش گناهان در حالت مریضی براۍ انسان های خوب است، والا کسانے کہ نماز نمےخوانند و روزه نمےگیرند و تقوا ندارند، مرض براے آنها فایده ای ندارد، بیمارے برای آنها عذاب است.

اما براے اولیای خـدا بیمارۍ خوب است، اگر انسان بیمـار نشود یڪ حالت غرور به در او پیدا مےشود. بنابراین مریضے و بیماری براے رفع غـرور آدم خوب است. بد نیست آدم گاهے مریض شود.

√√ پس اگر یڪ وقت مریض شدید، شِکوه نڪنید.

من در ”تفسیر شیخ ابوالفتوح راضی“ دیدم ڪه یکے از اولیای خـدا سی سال مریض بود و در بستر خوابیده بود. بہ عیادت او آمدند،و پرسیدند: مےخواهی خوب بشوی؟ مےخواهی خوب نشوی و بمیری؟

او در پاسخ گفت: « هرچہ خـدا بخواهد. »

شکایت ابداً از او ندیدند، خیلے حـرف است کہ آدم سی سال بسترۍ باشد و شکایتی نکند.

√ منبع: ڪتاب #بدیع_الحکمة حکمت ۱۴ از مواعظ آیت الله مجتهدے تهرانۍ(ره)
—————————————————————————-