ماجرای تلخ تشییع پیکر مطهر امام مجتبی علیه السلام و بی حرمتی بنی امیه و عایشه

در كتاب خرائج از امام جعفر صادق عليه السّلام روايت ميكند كه فرمود:

موقعى كه اجل امام حسن عليه السّلام رسيد شديدا گريان شد و فرمود: من با يك هول و خوف به طرف يك امر بزرگى ميروم كه تاكنون نرفته‌‏ام،  سپس فرمود: اى حسينم! جسد مرا بالاى تابوت بگذار و بطرف قبر جدم رسول خدا   ببر تا با آن حضرت تجديد عهد نمايم، سپس جنازه‏ام را نزد قبر جده‏ام فاطمه بنت اسد بازگردان و در آنجا دفن كن.

اى پسر مادرم! اين گروه مخالف گمان ميكنند شما در نظر داريد مرا نزد جدم پيغمبر خدا دفن كنيد، لذا از شما جلوگيرى مينمايند، من تو را بخدا قسم ميدهم كه مبادا در باره دفن من بقدر يك خون حجامت خونريزى كنى! 

موقعى كه امام حسين جنازه مبارك امام حسن را غسل داد و كفن كرد و بر فراز تابوت نهاد و متوجه قبر پيغمبر معظم اسلام   شد تا تجديد عهد نمايد مروان بن حكم با تابعين خود كه گروهى از بنى اميه بودند آمدند. مروان گفت: آيا جا دارد عثمان در دورترين نقطه مدينه دفن شود و حسن در جوار پيامبر خدا!؟ هرگز اين موضوع عملى نخواهد شد.

 سپس عايشه كه بر استرى سوار بود آمد و گفت: 

مرا با شما چه كار!؟ شما در نظر داريد شخصى را در خانه من داخل كنيد كه من او را دوست ندارم؟

ابن عباس به مروان گفت:

منظور ما اين نيست كه امام حسن را دفن كنيم …ما امام حسن را طبق وصيتى كه كرده در بقيع دفن خواهيم كرد

سپس ابن عباس متوجه عايشه شد و به وى گفت: 

تَجَمَّلتِ تَبَغَّلتِ، وَ اِن عِشتِ تَفَيَّلت‏ِ   

لَكَ التّسع من الثُّمن، و بِالكُلِّ تَمَلَّكت‏ِ

شتر سوار شدى! استر سوار هم شدى و اگر زنده بمانى فيل سوار نيز خواهى شد(برای تخریب کعبه)

تو يك نهم از يك هشتم (اموال پيغمبر خدا را ميبرى)  در صورتى كه ميخواهى مالك همه ی آن شوى!

منبع

زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام ( ترجمه بحار الأنوار)،ص  165