سخنی از حضرت علی ( علیه السلام ):

از کسانی مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می‌اندازد، 

در دنیا چونان زاهدان سخن می‌گوید، امّا در رفتار همانند دنیا پرستان است، 

اگر نعمت‌ها به او برسد سیر نمی‌شود، و در محرومیّت قناعت ندارد، 

از آنچه به او رسید شکرگزار نیست، و از آنچه مانده زیاده طلب است.

دیگران را پرهیز می‌دهد امّا خود پروا ندارد، 

به فرمانبرداری امر می‌کند امّا خود فرمان نمی‌برد، 

نیکوکاران را دوست دارد، امّا رفتارشان را ندارد،

گناهکاران را دشمن دارد امّا خود یکی از گناهکاران است، 

و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمی‌دارد،

امّا در آنچه که مرگ را نا خوشایند ساخت پافشاری دارد، 

اگر بیمار شود پشیمان می‌شود، و اگر تن درست باشد سرگرم خوشگذرانی هاست، 

در سلامت مغرور و در گرفتاری ناامید است، 

اگر مصیبتی به او رسد به زاری خدا را می‌خواند،

اگر به گشایش دست یافت مغرورانه از خدا روی برمی گرداند، 

نفس به نیروی گمان ناروا، بر او چیرگی دارد، و او با قدرت یقین بر نفس چیره نمی‌گردد.

نهج البلاغه، حکمت ۱۵۰،ترجمه استاد محمد دشتی.