درس اخلاق

اگر ما بخواهيم از قرآن استفاده كنيم از همين احترام ها بايد آغاز كنيم، 

بايد جلد قرآن را ببوسيم و روي چشم بنهيم.

وقتي صداي قرآن مي آيد سكوت كنيم و بشنويم و احترام كنيم. 

اينها زمينه اي ميشود تا انسان ايمان پيدا بكند و آن را تقويت نمايد. 

رشد ايمان به عمل است نه با حرف و نه با جدل. 

البته بايد پاسخ شبهات را براي اتمام حجت بيان كرد ولي بايد دانست برخی افراد با اين پاسخ ها از گمراهي بيرون نمي آيند:

خَتَمَ اللّهُ عَلي قُلُوبِهِمْ، فَمَنْ يَهْدِي مَنْ اَضَلَّ اللّهُ»؛

«اَفَرَاَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ اَضَلَّهُ اللّهُ عَلي عِلْمٍ»؛ 

خدا او را گمراه كرده است. 

البته در مورد كسي كه گرفتار شبهه شده و به دنبال هدايت است، بايد شبهه را پاسخ گفت. 

با اين اوصاف اگر احترام به قرآن از همين مراحل ابتدايي شروع شد، به معناي كلام آن بيشتر توجه كرده و سعي ميكنيم معني آن را فهميده و به آن عمل كنيم. 

وقتي به قرآن عمل كرديم از نورانيت آن استفاده ميكنيم و هر لحظه بر توفيقات ما افزون مي شود تا گام به گام به سمت خدا نزديك تر شويم. 

اما وقتي درست بر ضد قرآن عمل كنيم:

«ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ اَساوا السُّواي اَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللّهِ»؛ 

سرانجامِ گناه، ضعف ايمان خواهد بود و سرانجامِ ضعف ايمان، كفر.