مهنــا

ابوبصیر می گوید:روزی امام صادق (علیه السلام) به اصحابش فرمود:

⚜آیا شما را خبر ندهم به چیزی که خدا اعمال بندگانش را جز با آن قبول نمی کند؟

عرض کردند: آن چیست؟

فرمود:شهادت به یگانگی خدا و پیامبری محمد، اعتراف به دستورهای خدا، دوستی با ما، بیزاری از دشمنانمان، تسلیم در مقابل ائمه، پرهیزگاری، جدیت، آرامش و در انتظار قائم بودن.

سپس فرمود:برای ما دولتی است که هر وقت خدا بخواهد، تاسیس خواهد شد. هر کس می خواهد از یاران قائم ما باشد، باید در انتظار باشد، پرهیزگاری را شیوه خویش کند، به اخلاق نیک، آراسته گردد و در همان حال در انتظار قائم ما به سر برد.

√اگر چنین بود و پیش از قیام قائم، مرگش فرا رسید، به ثواب کسانی که قائم را درک می کننند، نائل خواهد گشت.

√ای شیعیان! بکوشید منتظر ظهور آن جناب باشید. ای گروهی که مورد توجه و رحمت خدا واقع شده اید، پیروزی گوارایتان باد!

الغیبه، نعمانی، ص200،ح16

✍شهید ثانی به همراه کاروانی در حال سفر بود. در بین راه به جایی به نام رمله رسیدند. شهید خواست به مسجدی که معروف است به جامع ابیض برود، بخاطر زیارت کردن انبیایی که در آنجا مدفون هستند. پس دید که در، قفل است و در مسجد هیچ کسی نیست.

پس دستش را بر روی قفل گذاشت و کشید. به اعجاز الهی در باز شد. او داخل شد و در آنجا مشغول به نماز و دعا گردید و بخاطر توجّه وی بسوی خداوند متعال، متوجّه حرکت کاروان نشد و از قافله جا ماند.

????پس متوجّه شد که کاروان رفته و هیچ کسی از آنها نمانده است. نمی دانست چه کار باید بکند و در مورد رسیدن به آنها فکر می کرد، با توجّه به اینکه وسایل او نیز بار شتر بوده و همراه کاروان رفته است.

بنابراین شروع کرد پیاده به دنبال کاروان راه رفتن تا اینکه از پیاده راه رفتن خسته شد و به آنها نرسید و از دور هم آنها را ندید.

وقتی در آن وضعیّت سخت و دشوار گرفتار شده بود ناگهان مردی را دید که به طرف او می آمد، و آن مرد بر سوار استری بود. وقتی آن سوار به او رسید گفت: «پُشت سر من سوار شو.»

پس شهید ثانی را پشت خود سوار کرد و مثل برق در مدّت کوتاهی او را به کاروان رساند و او را از استر پیاده کرد و فرمود: «پیش دوستانت برو.» و او وارد کاروان شد.

شهید می گوید: «در جستجوی آن بودم که در بین راه او را ببینم ولی اصلاً او را ندیدم و قبل از آن هم ندیده بودم.»

منبع : نجم الثاقب

یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا انْظُرْنا وَ اسْمَعُوا وَ لِلْکافِرِینَ عَذابٌ أَلِیمٌ 

ای کسانی که ایمان آورده اید! (به پیامبر) نگویید: «راعِنا» مراعاتمان کن، بلکه بگویید: «انظرنا» ما را در نظر بگیر، و (این توصیه را) بشنوید و برای کافران عذاب دردناکی است.

پیام ها 

1- توجّه به انعکاس حرف ها داشته باشید. «لا تَقُولُوا راعِنا… » ممکن است افرادی با حسن نیت سخن بگویند، ولی باید بازتاب آنرا نیز در نظر داشته باشند.

2- دشمن، تمام حرکات وحتّی کلمات ما را زیر نظر دارد واز هر فرصتی که بتواند می خواهد بهره برده وضربه بزند. «لا تَقُولُوا راعِنا. . . »

3- اسلام، به انتخاب واژه های مناسب، بیان سنجیده ونحوۀطرح و ارائه مطلب توجّه دارد. «وَ قُولُوا انْظُرْنا»

4- باید در سخن گفتن با بزرگان ومعلّم، ادب در گفتار رعایت شود. «لا تَقُولُوا راعِنا وَ قُولُوا. . . »

5- اگر دیگران را سفارش به مراعات ادب می کنیم، باید ابتدا خودمان در سخن با مردم، رعایت ادب را بکنیم. «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا» خطاب محترمانه است.

سوره بقره، آیه 104

منابع: تفسیر نور؛ ج 1؛ ص173؛

ترجمه تفسیر المیزان؛ ج 1؛ ص373

در کتاب خواص القرآن از پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله روایت شده که فرمود:

>> هر کس سوره غاشیه را بخواند خداوند حسابش را آسان گرداند.

>>امام صادق علیه السلام نیز فرموده اند: هر کس در نمازهای واجب یا مستحب خود سوره غاشیه را تلاوت نماید و به این کار مداومت نماید خداوند به رحمت خود در دنیا و اخرت او را می پوشاند و در روز قیامت از عذا ب دردناک آتش ایمن می دارد.

>>و اگر آن را بر طفلی که آرام ندارد - گریه می کند و فریاد می زند یا بی قرار است - بخواند، ساکت و سر به راه خواهد شد.و در جای دیگر فرمودند: اگر بر حیوانی خوانده شود آرام می شود.

>> و چنانچه بر هرچیز قابل خوردن بخواند و بخورد خداوند صحت و سلامتی را در آن چیز روزی او گرداند و آن غذا موجب آرامش او خواهد شد.

#خواص_سوره_غاشیه #قرائت_قرآن #حساب_آسان

             تعلقات انسان را از ولی خدا دور می سازد.

امام صادق عليه السلام فرمودند :

حقيقت بندگى سه چيز است:

 اين كه بنده در آنچه خداوند به او عطا فرموده است براى خود مالكيتى در نظر نگيرد ؛ زيرا بندگان مالك چيزى نيستند، مال را متعلّق به خدا مى دانند و آن را هر جا كه خداوند عزّ و جلّ فرمان داده است به مصرف مى رسانند .

[دوم ]بنده براى خود تدبير و چاره انديشى نكند ،

[سوم] تمام اشتغالش به چيزهايى باشد كه خداوند عزّ و جلّ او را به انجام آنها فرمان داده يا از آنها باز داشته است.

(میزان الحکمه حدیث 11761)

1 -  آگاهانه سخن بگوئیم：
«لا تقف ما لیس لك به علم» اگر از آنچه به آن آگاهى ندارى پیروى نكن . اسراء، 36

2 - نرم و ملایم سخن بگوئیم：
«فقولا له قولاً لیّناً لعله یتذكر او یخشى» طه، 44
اما به نرمى با او سخن بگویید شاید متذكّر شود یا از خدا بترسد .

3 -  گفتار خود را با عمل همراه كنیم：
«لم تقولون ما لا تفعلون» چرا سخنى مى‏گویید كه عمل نمى‏كنید . صفّ 3

4 - منصفانه سخن بگوئیم：
«و اذا قلتم فاعدلوا» و هنگامى كه سخنى مى‏گویید عدالت را رعایت نمایید . انعام، 152

5 - بر طبق حق سخن بگوئیم：
«قولوا قولاً سدیداً» همیشه به حق و صواب سخن بگویید .

احزاب، 70

6 -  با نرمى سخن بگوئیم:
«فقل لهم قولاً میسوراً» با گفتار نرم و آمیخته با لطف با آنها سخن بگویید . اسراء، 28

7 -  بلیغ سخن بگوئیم :
«و قل لهم فى انفسهم قولاً بلیغاً» نساء، 63
و با بیانى رسا نتایج اعمالشان را به آنها گوشزد نما .

8 -  فصیح سخن بگوئیم :
«و اخى هرون هو افصح منّى لساناً فارسله معى» قصص، 34
برادرم هارون زبانش از من فصیح‏تر است او را همراه من بفرست تا یاور من باشد .

9 -  به طرز نیكو سخن بگوئیم :
«قولو للناس حسناً» و به مردم نیك بگویید . بقره، 83

10 -  بطرز نیكوتر سخن بگوئیم :
«قل لعبادى یقولوا التى هى احسن» به بندگانم بگو سخنى بگویند كه بهترین باشد . اسراء، 53

11 -  بطرز شایسته سخن بگوئیم :
«و قولوا لهم قولاً معروفاً» و با آنها به طور شایسته سخن بگویید . نساء، 8

12 - كریمانه سخن بگوئیم :
«و قل لهما قولاً كریماً» گفتار لطیف و سنجیده و بزرگوارانه به آنها بگو . اسراء، 23

13 -  پاكیزه سخن بگوئیم :
«و هدوا الى الطیّب من القول» حج، 24
و به سوى سخنان پاكیزه هدایت میشوند .

14- سعى كنیم در سخنان خود مردم را به سوى خداوند دعوت كنیم :
«و من احسن قولاً ممن دعا الى اللَّه و عمل صالحاً» فصّلت، 33

چه كسى خوش گفتارتر است از آن كسى كه دعوت به سوى خدا مى‏كند .

رسول الله صلى الله عليه و آله:

هر كس فرزندش را ببوسد خداوند عزّوجلّ براى او ثواب مى نويسد.

و هر كسى كه او را شاد كند خداوند روز قيامت او را شاد خواهد كرد.

و هر كس قرآن به او بياموزد، پدر و مادرش دعوت مى شوند

و دو لباس بر آنان پوشيده مى شود كه از نور آنها چهره هاى بهشتيان نورانى مى گردد.

کلینی، كافى، ج 6، ص4