مهنــا

​​ ​ ​ ​

یه لات بود تو مشهد. داشت می‌رفت دعوا شهید چمران دیدش، دستش‌رو گرفت و گفت اگه مردی بیا بریم جبههبه غیرتش برخورد و به همراه شهید چمران رفت جبهه.

تو جبهه واسه خرید سیگار با دژبان درگیر میشه و با دستبند میارنش تو اتاق شهید چمران.

رضا شروع میکنه به فحش دادن به شهید چمران، وقتی دید که شهید چمران به فحش هاش توجه نمی‌کنه. یه دفعه داد زد کچل با توأم!

شهید چمران با مهربانی سرش رو بالا آورد و گفت: چیه؟ چی شده عزیزم؟

چیه آقا رضا، چه سیگاری میکشی؟!! برید براش بخرید و بیارید.

رضا که تحت تأثیر رفتار شهید چمران قرار گرفته میگه:

میشه یه دوتا فحش بهم بدی؟! کشیده ای، چیزی!

شهید چمران: چرا؟

رضا: من یه عمر به هرکی بدی کردم، بهم بدی کرده. تاحالا نشده بود به کسی فحش بدم و اینطور برخورد کنه!

شهید چمران: اشتباه فکر می‌کنی! یکی اون بالاست، هرچی بهش بدی می‌کنم، نه تنها بدی نمی‌کنه، بلکه با خوبی بهم جواب میده. هی آبرو بهم میده.

گفتم بذار یه بار یکی بهم فحش بده بگم بله عزیزم. یکم مثل اون بشم.

رضا جاخورد و رفت تو سنگر نشست و زار زار گریه می‌کرد. اذان شد.

رضا اولین نماز عمرش بود. سر نماز موقع قنوت صدای گریش بلند بود،

وسط نماز، صدای سوت خمپاره اومد. صدای افتادن یکی روی زمین شنیده شد،

رضا اولین و آخرین نماز عمرش را خواند و پرکشید…!

 مگر چگونه زندگی میکنیم که تا کسی میمیرد میگوییم راحت شد !!

خانه های بزرگ اما خانواده های کوچک داریم ،مدرک تحصیلی بالا اما درک پایینی داریم  بی هیچ ملاحظه ای ایام میگذرانیم اما دلمان عمر نوح میخواهد !! 

کم میخندیم و زود عصبانی میشویم  کم مطالعه میکنیم اما همه چیز را میدانیم !

زیاد دروغ میگوییم اما همه از دروغ متنفریم، زندگی ساختن را یاد گرفته ایم اما زندگی کردن را نه ساختمانهای بلند داریم اما طبعمان کوتاه است بیشتر خرج میکنیم اما کمتر داریم 

بیشتر میخریم اما کمتر لذت میبریم فضای بیرون را فتح کرده ایم اما فضای درون را نه بیشتر برنامه میریزیم اما کمتر عمل میکنیم

 عجله کردن را آموخته ایم ونه صبر کردن را…!

مگر بیشتر از یکبار فرصت زندگی کردن داریم…؟!

نویسنده:ناشناس

​
کشاورزي يک مزرعه ی بزرگ گندم داشت. زمين حاصلخيزی که گندم آن زبانزد خاص و عام بود.

هنگام برداشت محصول بود. شبی از شبها روباهی وارد گندمزار شد و بخش کوچکی از مزرعه را لگدمال کرد و به پيرمرد کمی ضرر زد.

پيرمرد کينه ی روباه را به دل گرفت. بعد از چند روز روباه را به دام انداخت و تصميم گرفت از حيوان انتقام بگيرد. مقداری پوشال را به روغن آغشته کرده، به دم روباه بست و آتش زد. 

روباه شعله ور در مزرعه به اينطرف و آن طرف می دويد و کشاورز بخت برگشته هم به دنبالش. در اين تعقيب و گريز، گندمزار به خاکستر تبديل شد…

وقتي کينه به دل گرفته و در پی انتقام هستيم، بايد بدانيم آتش اين انتقام، دامن خودمان را هم خواهد گرفت! بهتر است ببخشيم و بگذريم…

​
سائلم آب و دانه می خواهم

رحمت مادرانه می خواهم

آی بی بی گدا نمی خواهی؟!

پسر بی وفا نمی خواهی؟

کاش میشد ز من سؤال کنی؟!

پسرم کربلا نمی خواهی؟

​
امام خمینی: امروز ضد انقلاب کسی است که در کاری که مشغول است سستی کند.

 ۱۲ دی ۱۳۵۸

پیش تو ذلیلم به ضریحی که نداری

یک عمر دخیلم به ضریحی که نداری

​
حسن لطفی 

شعر فاطمیه

​

بعضى آدمها را بايد آنقدر تكثير كرد،

تا مبادا نسلشان منقرض شود…

آنها كه دليلِ حالِ خوبتان هستند…

آنها كه حتى با فكر كردن بهشان،

لبخند روى لبت مينشيند…

همان آدمهايى كه در بدترين شرايط،

شما را تمام و كمال پذيرا بودند…

داريد اگر از اين ناياب ها،

دو دستى بچسبيدشان،

جمعی از اصحاب در محضر رسول خدا بودند،حضرت فرمود: می خواهید کسل ترین، دزدترین،بخیل ترین،ظالم ترین و عاجزترین مردم را به شما نشان دهم؟ 

اصحاب گفتند: بلی یا رسول الله!

فرمود:1- کسل ترین مردم کسی است که از صحت وسلامت برخوردار است ولی در اوقات بیکاری  با لب و زبانش ذکر خدا نمی گوید.

2-دزدترین انسان کسی است که از نمازش  می کاهد، چنین نمازی همانند لباس کهنه در  هم پیچیده به صورتش زده می شود.

3-بخیل ترین آدم کسی است که گذرش برمسلمانی می افتد ولی به او سلام نمی کند.

4- ظالم ترین مردم کسی است که نام من در نزد او برده می شود، ولی بر من صلوات نمی فرستد.

 5-و عاجزترین انسان کسی است که از دعا درمانده باشد.

داستان های بحارالانوار جلد 9

داستان واقعی وقتی امام زمان عج حُکمِ اعدام را بر می گردانند!

 دین و آئینش مسلمانی نبود، ولی در بین مردم جایگاه خوبی داشت،بخاطر گناهی نکرده متهم شده بود به اعدام!،آمد خدمت یکی از علمای شیعه که آی حاج آقا دستم به دامانت که حکم اعدام من دوشنبه اجرا می شود.

 عالم شیعه با خودش گفت:طریق و مذهبش مسلمانی نیست اما همه ی خلایق از وجود مبارک امام زمان ارواحنافداه بهره مند می شوند، رو کرد به مَرد غیر مسلمان: «صبح جمعه لباسی تمیز به تن می کنی و می روی فلان قبرستان مسلمان ها، صدا می زنی یا اباصالح المهدي…»

رساند صبح جمعه خودش را به قبرستان،یا اباصالح المهدي… یا اباصالح المهدي…

سید زیبارویی مقابلش ظاهر شد و سلام کرد و گفت :«مشکل تو چیست؟»، مشکلش را گفت و توضیح داد فلان عالم بزرگ شهر مرا راهنمایی کرد که دامنتان را بگیرم،مولاجان با مهربانی به او گفتند:«مشکل تو حل شد.»

 مرد غیر مسلمان به مولا گفت:من غیر مسلمان هستم و حاجتم را روا کردی، چرا مشکل مسلمانان را حل نمی کنی!؟

مولا فرمودند به او:« اگر مسلمانان، با این حال که تو دارى و حاجت خود را خواستى حاجت خویش را از ما بخواهند،مشکل آنان را نیز حل خواهیم کرد.»

مرد غیر مسلمان می گفت دوشنبه در دادگاه حاضر شدم و درحالی که خودم باور نمی کردم قاضی مرا تبرئه کرد، که چقدر قبل از آن دیدار، خرج وکیل کردم و چه دوندگی هائی…اما فایده نداشت که نداشت… 

می دانی اینروزها که اجابت دعایم به تأخیر افتاده است با خودم می گویم من هم باید مثل آن مرد، خاکی و دِلی درِ خانه ی مولا را بکوبم،انگار از یاد برده ام که او از همه ی دلمشغولی هایم با خبر است،آقا جان! چقدر شما به من نزدیک هستید و من از شما دور… 

مثل عکسِ رخِ مهتاب که افتاده به آب 

در دلم هستی و بینِ من و تو فاصله هاست… 

برداشتی آزاد از کتاب شریف جواهر الکلام فی معرفه الامامه و الامام