راستی اگر روزی فرزندتان در برابرتان قرار گرفت و گفت: «پدر، من به این نتیجه رسیده ام که مدرسه به درد من نمی خورد» چه واکنشی نشان می دهید؟

اگر بدون این که مشکل او را ریشه یابی کنید، صرفا بر حسب عقاید، اندیشه ها و عواطف خویش فریاد بزنید: «چی، منظورت چیست؟ قابلیت تو کمتر از خواهرت نیست»

ارتباط مؤثری با او برقرار نکرده و شایستگی خود را برای حل و فصل مسایلش زیر سؤال برده اید.

در چنین شرایطی باید در کمال متانت و شکیبایی به سخنانش گوش کرده و با تکرار پرسش او به شکل دیگر با او هم موج شوید.

به طور مثال در مثال فوق می توانید بگویید: «پسرم، تو واقعا از درس و مدرسه زده شده ای؟»

پرسشهای مشابه اعتماد او را جلب کرده و سبب می شود که اطلاعات بیشتری را در اختیارتان قرار دهد.

می توانید در پرسش بعدی بگویید: «تو احساس می کنی که درس و مدرسه برایت فایده ای ندارد؟»

و اطلاعات بیشتری را از او بستانید. پس از طرح چند پرسش که با او هم زبان شدید، نهایتا می توانید ریشه اصلی مسأله را یافته و بتدریج او را به اردوگاه خود فرا خوانید، و نرم و سبک دیدگاه او را تغییر دهید.

مراقب باشید که هرگز از کلمات چرا، چگونه، چطور استفاده نکنید.

این کلمات در فرزندتان موضع دفاعی ایجاد می کند و سبب می شود که هر چه در چنته دارد رو نکند.

با تسلط بر اعصابتان، کنار گذاشتن باورها و عقاید شخصی خویش، و دیدن قضایا از دیدگاه بچه ها، نهایتا مسایلشان را به طور کامل درک می کنید.