نباید جهانت را آنقدر خالی کنی که تمام تمرکز و حواست روی یک‌ نفر باشد! جهانت که خلوت باشد، زیاد دقت می‌کنی به رفتار آدم‌ها و زیاد توقعت بالا می‌رود و خیلی زود می‌رنجی و خیلی زود دلگیر می‌شوی و طاقتت کم می‌شود و آدم‌ها را از خودت فراری می‌دهی.

جهانت که خلوت باشد، از همان چند نفری که تمام توجهت را روی آن‌ها گذاشته‌ای، توقع داری جای تمام آدم‌های نداشته را برای تو پر کنند و این به هیچ‌وجه شدنی نیست!

شدنی نیست که آدم‌ها تمام حواسشان به تو باشد! شدنی نیست که مدام برنجی و برنجانی و روابطت بدون مشکل پیش برود!

جهانت که خالی باشد، این تویی که بیشتر وابسته‌ خواهی‌ شد و این تویی که بیش از هر زمان دیگری رنج خواهی‌ کشید…

و اگر‌ جهانت را از خدای بی انتها پر کنی دیگر جایی برای درد و رنج باقی نمیگذاری…

سید حسینی