هی نشستیم و گذاشتیم ما را مقایسه کنند، 

“از دختر عموت یاد بگیر!”

“فلانی رو ببین چقدر موفقه!”

“نصف توئه، ببین به کجا رسیده!”

یا که بدتر،

خودمان، خودمان را مقایسه کردیم!

“چرا مثل فلانی توی فامیل درآمد ندارم؟”

“چرا مثل فلانی از زندگیم راضی نیستم؟”

“چرا مثل فلانی خونه و ماشین خوب ندارم؟”

“چرا مثل فلانی توی فلان دانشگاه دولتی قبول نشدم؟”

و هزار جور چرای مختلف و قیاس های اعصاب خرد کن دیگر که خودمان بریدیم و خودمان هم دوختیم!

نپرسیدیم فلانی که خودمان را با او مقایسه میکنیم،

واقعا تماما مثل و مانند ماست؟زندگی را مثل ما گذرانده؟مشکلاتش، دغدغه هایش، خوشی هایش، آرزوهایش، همگی با ما برابر بوده اند؟فرصت هایش چطور؟ یا زحمتی که برای رسیدن به آن جایگاه کشیده؟

بدون در نظر گرفتن تمامی عوامل، هیچوقت،تکرار میکنم،هیچوقت نمیشود و نباید دو چیز را مقایسه کرد،

آن هم دو آدم کاملا متفاوت!

تنها کسی که باید خودمان را با او مقایسه کنیم،خودِ دیروزمان است!

تنها چیزی که باید مقایسه کنیم،حال امروزمان با دیروز است!

باقی مقایسه ها را بخواهیم یا نه،مردم خود به خود برایمان انجام میدهند،حداقل خودمان به آنها دامن نزنیم!