فوتبال و هویت ایرانی _ اسلامی

 برد ایران مقابل ژاپن خیلی شیرین و دلچسب بود. آنقدر که همه را به وجد آورد. اما شیرینی این برد را می‌توان در آینه بودنش از حقایق اصیلی دید که کمتر مورد توجه است.

بعد از برد امیرخان قلعه‌نویی به‌ سجده می‌افتد و بقیه بازیکن‌ها هم همینطور. 

🔹 انصاری فرد ماجرای سپردن پنالتی به جهانبخش را تعریف می‌کند و می‌گوید به امیرخان گفتم مادر  علیرضا داخل استادیوم است و امکان ندارد مادر دعا کند و نشود.

🔹 محمد محبی استوری می‌گذارد که مگر می‌شود به ابالفضل العباس متوسل شوی و نتیجه نگیری و خود را الی الابد مدیون عباس می‌داند.

 این کلیدواژه‌ها فقط چند کلمه نیستند: سجده، دعا، مادر، عباس… این‌ها عمق هویتی ما هستند که به طول یک تاریخ در فرهنگ ما ریشه دوانیده اند. 

ماهیت مبارزه و پیروزی و حتی شکست ايرانی از اساس متفاوت است با بقیه. اینجا یک تابلو از غیرت ایرانی در کنار هویت دینی می‌بینی که همه‌جا فریاد می‌شود. دین در نهاد انسان ايرانی ریشه دارد به هر رنگ و مدلی که باشد. این هویت دینی را نبايد کم گرفت.

برای ایرانی هویت ملی اش بسیار مقدس است. وقتی مبارزه می‌کند برای دل ملتش می‌جنگد چه در زمین فوتبال و تشک کشتی مقابل تیلور باشد، چه پشت #خاکریز یا دمشق و حلب.

 امروز همه ما ایرانی ها شاد شدیم و دشمن دقیقاً این ما را هدف گرفته است. روزهای تلخ فوتبال در جام جهانی را یادمان نرفته که چقدر کوشیدند این ما تکه تکه و در مقابل هم شود. باید تا می‌توانیم این ما را حفظ کنیم، تقویت کنیم، همان چیزی که رهبرعزیز از آن به وحدت و انسجام ملی یاد کردند.