۳ درس از حضرت خدیجه برای بشر امروز

●دینداری در غربت دین

دین داری در دوران غلبه دین داران  چندان دشوار نیست، هنر این است که در زمانی که اهل ایمان در اقلیتند و مورد هجوم و تمسخر بی دینان، بر ایمان خود استوار بمانی چرا که وقتی که تعداد بی دینان و یا سر و صدای آنان بلند باشد ممکن است خیلی ها در دین و ایمان شان سست شوند

از این رو حضرت امیر(ع) هشدار می دهند:

«أيُّها النّاسُ ، لا تَسْتَوحِشوا في طريقِ الهُدى لِقلّةِ أهلِهِ ، فإنّ النّاسَ اجْتَمَعوا على مائدةٍ شِبَعُها قصيرٌ، و جُوعُها طويلٌ »

اى مردم! در راه راست، به دليل شمار اندك رهروان آن، احساس تنهايى نكنيد؛ زيرا مردم بر سفره اى گرد آمده اند كه سيرى آن ، كوتاه مدّت و گرسنگى اش طولانى است.

حضرت خدیجه الگوی ایمان مداری در چنین شرایطی است او سبقت در دین داشت و در اوج غربت دین ، بر دین داری خود اصرار داشت.

●حفظ ایمان در اوج ثروت

ثروت ذاتا امر مذموم نیست اما ممکن است آثار منفی در  روح و روان انسان به بگذارد.

آثار روانی مثل ، ترس از رقبا، ترس از دشمنان و حسودان و دزدان ، استرس حفظ ثروت از خطرات منفی بازار، انزوا اجتماعی به جهت نگرانی از نزدیک شدن افراد طماع به ثروتش، و آثار روحی و معنوی به جهت طغیان و فاصله گرفتن از معنویت و ارزشهای دینی و اخلاقی.

یکی از درسهای بزرگ حضرت خدیجه حفظ دین و معنویت و غلبه بر همه آثار منفی ثروت بود.

نه تنها ثروت او باعث طغیان و بی دینی او نشد بلکه همه ثروت خود را در جهت آرمان مقدس دینش فدا کرد و ثروت او تا حدود زیادی، خنثی کننده فشارهای اقتصادی دشمنان بود ، جمله معروف، که یحتمل فرمایش پیامبر است به این حقیقت مهم اشاره دارد ؛«ما قام الإسلام إلا بمال خديجة وسيف علي(ع)» اسلام پیش نمیرفت اگر نبود شمشیر علی و ثروت خدیجه».

●پاکدامنی در جامعه فساد آلود

در دوران جاهلیت، پاکدامنی جایگاهی نداشت، زنان ناپاک به کار خود افتخار میکردند، و پاکان را مورد مسخره خود قرار می‌دادند ، این بانوی بزرگ،  به دلیل عفّت و دامن پاکش، طاهره نامیده می شد. «و کانت تُدعی فی الجاهلّیة بالطّاهره لشدّة عفافها و صیانتها»

فساد و فحشا در جاهلیت به حدی بود که کنیزان خود را به فحشا وادار میکردند که قرآن به این رسم زشت جاهلی اشاره دارد؛

«وَلَا تُكْرِهُوا فَتَيَاتِكُمْ عَلَى الْبِغَاء إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّنًا لِّتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَن يُكْرِههُّنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِن بَعْدِ إِكْرَاهِهِنَّ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» و کنیزان خود را برای دستیابی متاع ناپایدار زندگی دنیا مجبور به خود فروشی نکنید اگر خودشان می‌خواهند پاک بمانند! و هر کس آنها را (بر این کار) اجبار کند، (سپس پشیمان گردد،) خداوند بعد از این اجبار آنها غفور و رحیم است! (توبه کنید و بازگردید، تا خدا شما را ببخشد!)

برخی از زنان بدکاره، برای شناسایی خود و راهنمایی تازه واردان پرچمی سرخ رنگ بر سر‌ در خانه خود که «مواخیر» به معنای فاحشه خانه نام داشت، برمی‌افراشتند که بدین جهت اصحاب رایات،نام گرفتند.

 نام شماری از پرچمداران آنان چنین است: حنتمه، صفیه مادر طلحه، حمامه مادر ابوسفیان، عقیله، ماریة‌الهموم، ام‌عبدالله، ام‌غانم، ام‌ابی‌الجهم یا رمیثاء، ماریه بنت ابی‌ماریة، نابغه مادر عمرو‌ بن عاص، ممتعه مادر بزرگ عبدالرحمن‌بن‌عوف،.

 حالا فکرش را بکنید در چنین اوضاعی بانویی پاک ظهور میکند آن هم در اوج زیبایی و ثروت، از قشر مرفه و باکلاسِ شهر که طاهره قریش نامیده می شود.

عرض ارادتی بود بر مادر امامان حضرت خدیجه طاهره سلام الله علیها

با احترام

حسینی لیلابی