​
از شرایط زندگی امن، نگه داری اسرار است. هرچه اسرار بیشتر فاش گردد، مشکلات نیز افزون تر می‌شود. مؤمن به همان اندازه که در برابر راز دیگران مسئول است، اسرار خود را نیز باید پوشیده دارد و اجازه ندهد کسی از آنها آگاه شود.

 امام علی علیه السلام می‌فرماید: 

سِرُّک اَسیرُکَ فَإِنْ اَفْشَیْتَهُ صِرْتَ اَسِیرَهُ. 

راز تو، اسیر تو است، ولی همین که آن را فاش کنی، تو اسیر آن خواهی شد.

امام صادق علیه السلام نیز می‌فرماید: «اِفْشاءُ السِّرِّ سُقُوطٌ؛ فاش ساختن راز، [در حکم] سقوط زندگی است». 

گاه افشای راز مانع کام یابی و موفقیت انسان می‌شود؛ زیرا دشمنان و حسودان با آگاهی از اسرار وی می‌کوشند موانعی بر سر راهش ایجاد کنند و میان او و مقصودش فاصله اندازند. 

امام علی علیه السلام می‌فرماید: «اَنْجَحُ الُأمُورِ ما اَحاطَ بِهِ الْکِتْمانُ؛ موفق ترین کارها آن است که پنهان بماند. » و نیز فرمود: «لا بَأْسَ بِاَنْ لا یُعْلَمَ سِرُّکَ؛ اشکالی ندارد که کسی از سرّ تو آگاه نباشد». 

بنابراین، آگاه ساختن دیگران از هر پیشامد یا هر کار و برنامه ای که قصد انجام دادن آن را داریم، درست نیست و اعتماد به هر کسی اشتباه است؛

زیرا چه بسا که بعضی به ویژه دوستان از اسرار فرد سوءاستفاده کنند.

 حضرت علی علیه السلام در جایی دیگر فرمود: اُبْذُلْ لِصَدِیقِکَ کُلَّ الْمَوَدَّةِ وَ لا تَبْذُلْ لَهُ کُلَّ الطُّمَأْنِینَةِ. همه محبت خود را نثار دوستت کن، ولی هرگز به وی اعتماد نکن!