مهنــا

کمترین آرزویم برایتان این است؛

که هرگز با چشم‌های مهربان‌تان 

  نامهربانی روزگار را نبینید

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌​​​‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

قلکم را شکستم 

تمام خاطراتم را شمردم

اما کافی نبود ….

برای لحظه هایم 

کمی هوای تازه می خواهم 

کمی عشق 

و همدمی که 

به دنیایم زندگی ببخشدᥫ᭡

مهم اینه خدا تنهات نزاره

بقیه که میان و میرن… 

یه جا هست که خدا میگه: 

 «فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنَا…» 

 یعنی: «تو در حفاظت کامل مایی…» 

میخوام بگم اگر فقط خدا رو داری نگران هیچی نباش 

جوری ازت مراقبت میکنه و مسیرایی رو بهت نشون میده 

که هیچ کس نمیتونه…! 

 هیچ کس مثل خدا 

نمیتونه ازت محافظت کنه و راه رو بهت نشون بده

آرامِ دلُ،

مرهمِ جانی یارَبّ

∥•…سجده بر تربت اعلای تو در وقت نماز

حجم دلتنگی من را به شما کم کرده…∥•

اون چیزی که خدا برات کنار گذاشته 

سهم هیچکس نمیشه؛ پس آروم باش…

خیلی دلم گرفته …

​

کاش میشد حال خوب را،

لبخند زیبا را، بعضی دوست داشتن ها را،

خشک کرد، لای کتاب گذاشت

و نگهشان داشت…

کسی میدونه حکمت دلتنگی چیه؟! وقتی درمانی براش وجود نداره؟

فقط میشه بشینی و زار بزنی

یعنی میتونه حکمتش خشک نشدن چشمه‌های اشک چشممون بوده باشه

خیلی دلتنگم خدا بخیر کنه

آدمی به مرور آرام می‌گیرد، بزرگ می‌شود 

بالغ می‌شود و پای اشتباهاتش می‌ایستد 

آنها را به گردن دیگران نمی‌اندازد و دنبال مقصر نمی‌گردد 

گذشته‌اش را قبول می‌کند، نادیده‌اش نمی‌گیرد 

و اجازه می‌دهد هر چیزی که بوده در همان گذشته بماند.

آدمی از یک جایی به بعد می ‌فهمد 

که از حالا باید آینده‌‌اش را از نو بسازد 

اما به نوعی دیگر می‌فهمد 

که زندگی یک موهبت است، یک غنیمت است، 

یک نعمت است و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!

اصلا از یک جایی به بعد

حالِ آدم، خودش خوبِ خوب می‌شود…