​

در روزمره همیشه حرفهایی برای خودخوری هست. بخشِ ناکارآمدِ زندگی که موجب غم است و غمی که موجب یکجا نشستن‌. کرختی، بی‌حوصلگی، فرسودگی و در حالت قوی‌ترش افسردگی و اضطرابی که اجازه‌ی تمرکز رویِ هیچ بخشی از زندگی را نمی‌دهد.

احساس اندوه بلندمدت، غم و سرگردانی بی‌حد، بهترین چاره‌اش صحبت کردن است. روان‌شناسی می‌گوید بگو تا شفا پیدا کنی. از بدترین و ماندگارترین و زجرآورترین حالات حرف بزن. این گفتگو می‌تواند یک مونودرام باشد یا می‌تواند مستقیم بروی و به شخصی که از آن دلگیری، از اندوهت خبر بدهی یا سفره‌ی دلت را برای یک شخص سومی پهن کنی.

دنیا دارد به سمت تنهایی می‌رود و گسترده‌ی این تنهایی با گستره‌ی فضای مجازی رابطه‌ی مستقیم دارد. هرچقدر آشناتر بشوی تنهاتری. این تنهایی خصوصا در مواقع ناراحتی جلوه‌ی پیداتری دارد.

آدم ممکن است هزار و یک کلمه توی دهانش باشد و هزار و یک کتاب خوانده باشد اما در عرض چندثانیه با یک گره اخم، یک بی احترامی یا شکست تمام مبنای فکری و رفتاری‌اش درهم بشکند. فرو بریزد. نتواند حرفی بزند و بشود نابلدترین آدم مواقع بحران.بیشتر ما تجربه‌‌اش را داشتیم، جایی که از ان آدم بلد، هیچ چیزی نمانده جز سکوت.

این درخودماندگی و بیگانگی که ثمره‌ی دنیای مدرن است ممکن است ریسک فاکتور عوارض جدی باشد. کمترینش افسردگی‌ست که امروزه شیوعش مثل سرماخوردگیِ ساده است.

تمرین حرف زدن و باز کردن گره‌‌های کوچکِ اندوه، قدم اول است. باید سعی کرد حرف زد از کوچکترین غم‌ها تا در موقع مصیبت بتوان به حل مساله پرداخت.