​- این بچه به کی رفته!؟

- چقدر بی‌ادبه.

-تو مدرسه چی یادتون می‌دن پس.

- جامعه خراب شده بخدا خیلی باید مراقب بچه‌ها بود.

- خراب بشه اون دانشگاه.

- اینهمه پول کلاس فوق برنامه دادم چی شد.

- چی برات کم گذاشتم بچه.

- و …

اینا رو صبح تا شب با هم مرور می‌کنیم ولی نمی‌دونیم که بخش اعظمی از ما همان خانواده و بخش مهم بچه‌هامون خود ماییم.

خرده نگیر، خود کرده را تدبیر نیست. 

کسی بیشتر از خودِ ما مقصر نیست، اینکه مقصرِ تو کیست به بچه مربوط نیست، بچه‌ها همانی را اجرا می‌کنند که می‌بینند و حس می‌کنند. دلت را به صدای بلند و دستوراتت خوش نکن. او متوجه نیست که تو در چه تنگنایی به سر می‌بری. او فقط می‌بیند، جمع می‌کند و اجرا می‌کند. 

خودت را بخاطرِ خودت بیاور که چقدر شبیه همان‌هایی هستی که گاهی در دلت به آنها خشم داشتی. 

من نمی‌گویم چه‌کار کن؛ من نمی‌گویم مراقب فرزندت باش. نه.

مراقب خودت باش. همه چیز معمولی خواهد شد. معمولی عالی‌ست. عالی.

چقدر دلم برای معمولی بودن تنگ است.

دکتر نامور