​زینب علیها السلام به خوبی از قرآن آموخته بود، که هدف از آفرینش و خلقت انسان رسیدن به قله کمال بندگی است . «ما خلقت الجن والانس الا لیعبدون »(۱) «من جن و انس را نیافریدم جز برای این که عبادت کنند .»

او عبادت و شب بیداری های پدر و مادر و پدربزرگ خود را دیده بود و در کربلا شاهد بود که برادرش حسین (علیه السلام) در شب عاشورا به عباس فرمود: به سوی آنان باز گرد و این شب را تا فردا مهلت بگیر شاید بتوانیم امشب را به نماز و دعا و استغفار در پیشگاه خدایمان مشغول شویم . خدا خود می داند که من نماز، قرائت قرآن، زیاد دعا کردن و استغفار را دوست دارم .»(۲) در این جملات صحبت از ادای تکلیف نیست، بلکه سخن از عشق به عبادت و نماز است همین موضوع سبب شده بود تا عشقی نسبت به عبادت پروردگار در او شکل بگیرد.

در توصیف مقام بالای او همین بس که امام معصوم از او میخواهد تا در نماز شبش دعایش کند:«یا اختاه لا تنسینی فی نافلة اللیل(۳)؛خواهر جان! مرا در نماز شب فراموش مکن!»

۱:ذاریات آیه۵۶

۲:محمد بن جریر طبری،تاریخ طبری،ج۶،ص۲۳۸

۳:ریاحین الشریعه(پیشین)،ج۳،ص۶۲_۶۱

به قلم شفیره