مهنــا

​

متوسل می‌نویسد: در روایت‌های خاندان وحی، برای گریستن در مصایب آمده است، هیچ چیز شیطان را مانند ندبه کردن و گریه کردن بر حضرت سیدالشهداء(ع) به خشم نمی‌اندازد.

 در آخرین وصیت حضرت اباعبدالله(ع) به فرزند بزرگوارشان امام زین‌العابدین(ع) این گونه آمده است: 

ای فرزندم؛ سلام مرا به شیعیانم برسان و به آن‌ها بگو، پدرم غریبانه از دنیا رفت، پس بر او نوحه‌سرایی کنید و به شهادت رسید، پس به او گریه کنید.

همچنین در این زمینه به نقل از قدس آنلاین؛ در تذکرة الشهدا نقل شده است که پس از شهادت امام حسین(ع) ابلیس لعین از خوشحالی پرواز کرد و تمام زمین را گشت و شیاطین و عفاریت را به دور خود جمع کرد و گفت:

 ای شیاطین؛ ما امروز به آرزوی خود رسیدیم، و مردم را اهل جهنم کردیم، مگر کسی که در این مصیبت گریه کند و به دوستی و محبت آل محمد(ص) مصمم گردد.

پس تا می توانید مردم را از این واقعه در شک اندازید و از آگاهی از این مصیبت باز دارید تا زحمت من به هدر نرود.

​

همین طوری که پیغمبر فرمود: «حُسَینٌ مِنّی وَ انَا مِنْ حُسَینٍ»  

ما اینطور می‌گوییم:«حُسَینٌ مِنّا وَ نَحْنُ مِنْ حُسَینٍ» 

چرا؟می‌گوییم برای اینکه حسین در 1328 سال پیش برای ما و به خاطر ما و به خاطر همه انسانهای عالم قیام کرد.

- استاد مطهری از کتابِ حماسه حسینی

​

مقام عباس، تجلی بصیرت در عمل است همه‌ی اصحاب عاشورا، اهل بصیرت بودند، اما عباس را، مقام بصیرت این قیام خوانده‌اند

بصیرت، شجاعت می‌آورد؛ مثل وقتی که دشمن برایش امان‌نامه آورد… و او پشیمانشان کرد 

 بصیرت، قدرت می‌آورد؛ مثل وقتی که اول برادرهایش را به میدان می‌فرستد…. می‌خواهد با سهم قربانی بیشتری، در کنار امامش باشد

 بصیرت، وفاداری می‌آورد؛ مثل وقتی که پنجه در فرات دارد، و آب نمی‌نوشد

راز پایداری در میدان … نه راز عباس شدن … بصیرت است

خیلی ها در میدان می‌مانند، اما عباس نمی‌شوند

عباس؛ یعنی قیمت هر چیزی را، به اندازه‌ای که هست بدانی …

و امامت را ، پای ارزش‌هایِ اشتباهیِ دنیا، ذبح نکنی

تاسوعای حسینی، یادبود استوارترین برادر تاریخ، خداوند ادب، پاسبان خیمه خورشید، سردار سربلند کربلا و مدافع راستین ولایت، حضرت ابالفضل العباس ‹علیه السلام› را محضر مبارک حضرت مهدی ارواحنا فداه ،میراث دار عاشورا و سوگواران و ارادتمندان آن حضرت تسلیت عرض میکنم.

سالی گذشت اما تو را پیدا نکردم
فکری به حال این دل رسوا نکردم

شرمنده ام آقا، برای دیدن تو
این چشم های خشک را دریا نکردم

پر دارم اما پر نمی گیرم به سویت
بند گناهم را ز پایم وا نکردم

همت برای ترک معصیّت ندارم
گفتم که توبه می کنم اما نکردم

پیش همه نام تو را بردم همیشه
اما خودم را در دل تو جا نکردم

گفتی بیا، من روی گرداندم ز رویت
من با دل تو خوب، اصلا تا نکردم

جز روضه ها ما را پناهی نیست فردا
کاری برای محشر کبری نکردم

چون خواهری که بین مقتل داشت می گشت
گشتم ولی آقا تو را پیدا نکردم

وحید محمدی

در روز هشتم محرم امام حسین علیه‌السلام و اصحابش از تشنگی سخت آزرده خاطر شده بودند
بنابراین امام علیه‌السلام کلنگی برداشت و در پشت خیمه‌ها به فاصله نوزده گام به طرف قبله زمین را کَند

آبی گوارا بیرون آمد و همه نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند، سپس آن آب ناپدید شد و دیگر نشانی از آن دیده نشد

هنگامی که خبر این ماجرا به عبیدالله بن زیاد رسید، پیکی نزد عمر بن سعد فرستاد که به من خبر رسیده است که حسین چاه می‌‏کَند و آب بدست می‌‏آورد!

به محض اینکه این نامه به تو رسید بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب نرسد و کار را بر حسین و یارانش سخت بگیر
عمر بن سعد دستور وی را عمل نمود

در این روز یزید بن حصین همدانی از امام علیه‌السلام اجازه گرفت تا با عمر بن سعد گفتگو کند

حضرت اجازه داد و او بدون آنکه سلام کند بر عمر بن سعد وارد شد
عمر بن سعد گفت: ای مرد همدانی! چه چیز تو را از سلام کردن به من بازداشته است؟
مگر من مسلمان نیستم؟

گفت: اگر تو خود را مسلمان می‌پنداری پس چرا بر عترت پیامبر شوریده و تصمیم به کشتن آنها گرفته‌ای و آب فرات را که حتی حیوانات این وادی از آن می‌نوشند از آنان مضایقه می‌‏کنی؟

عمر بن سعد سر به زیر انداخت و گفت:
ای همدانی من می‌دانم که آزار دادن به این خاندان حرام است من در لحظات حساسی قرار گرفته‌ام و نمی‌دانم باید چه کنم!
آیا حکومت ری را رها کنم
حکومتی که در اشتیاقش می‌سوزم؟
و یا دستانم به خون حسین آلوده گردد
در حالیکه می‌‏دانم کیفر این کار آتش است!

ای مرد همدانی حکومت ری به منزله نور چشمان من است و من در خود نمی‌بینم که بتوانم از آن گذشت کنم

یزید بن حصین همدانی بازگشت و ماجرا را به عرض امام علیه‌السلام رساند و گفت:
عمر بن سعد حاضر شده است شما را در برابر حکومت ری به قتل برساند

امام علیه‌السلام مردی از یاران خود را نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو سپاه با هم ملاقاتی داشته باشند

شب هنگام امام حسین علیه‌السلام با 20 نفر و عمر بن سعد با 20 نفر در محل موعود حاضر شدند

امام حسین علیه‌السلام به همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود عباس و فرزندش علی‌اکبر را نزد خود نگاه داشت

عمر بن سعد نیز فرزندش حفص و غلامش را نگه داشت و بقیه را مرخص کرد

در این ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام علیه‌السلام که فرمود:
آیا می‌خواهی با من مقاتله کنی؟
عذری آورد

یک بار گفت:
می‌ترسم خانه‌ام را خراب کنند
امام علیه‌السلام فرمود:
من خانه‌ات را می‌‏سازم

ابن سعد گفت:
می‌ترسم اموال و املاکم را بگیرند
امام فرمود: من بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالی که در حجاز دارم

عمر بن سعد گفت: من در کوفه بر جان افراد خانواده‌ام از خشم ابن زیاد بیمناکم و می‌‏ترسم آنها را از دم شمشیر بگذراند

حضرت هنگامی که مشاهده کرد عمر بن سعد از تصمیم خود باز نمی‌گردد
از جای برخاست در حالی که می‌فرمود:
تو را چه می‌شود؟
خداوند جانت را در بسترت بگیرد
و تو را در قیامت نیامرزد
به خدا سوگند من می‌دانم که از گندم عراق نخواهی خورد

ابن سعد با تمسخر گفت: جو ما را بس است

پس از این ماجرا عمر بن سعد نامه‌ای به عبیدالله نوشت و ضمن آن پیشنهاد کرد که حسین علیه‌السلام را رها کنند
چرا که خودش گفته است که یا به حجاز برمی‌گردم یا به مملکت دیگری می‌روم

عبیدالله در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، شمر بن ذی الجوشن سخت برآشفت و نگذاشت عبیدالله با پیشنهاد عمر بن سعد موافقت کند.

 منابع:
کشف الغمه، جلد2، صفحه47
 بحارالانوار، جلد44، صفحه388
 ارشاد،شیخ مفید، جلد2، صفحه82

​
خوشا جانی که جانانش حسین است

خوشا دردی که درمانش حسین است

خوشاعشقی که سامانش حسین است

خوشا مُلکی که سلطانش حسین است

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِوَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ

بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ و

َ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْد مِنّی لِزِیارَتِکُمْ

 اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ

وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

​

امام حسین علیه السلام：

بار خدایا تو می دانی آنچه از ما اظهار شده برای رقابت در قدرت و دستیابی به کالای دنیا نیست بلکه هدف ما اینست که نشانه های دینت را به جای خود برگردانیم و بلادت را اصلاح نماییم تا ستمدیدگان از بندگانت امنیت یابند و به واجبات و سنت های دینت عمل شود.

تحف العقول،ص۲۴۳

​

خدای من 

مردم همه شکر نعمتهای تورا می کنند

اما من شکر بودنت

تو نعمت منی

​

امام حسین ( علیه السلام ) :

به درستي كه من بيهوده ، گردنكش ، ستمگر و ظالم حركت نكردم ،

بلكه براي اصلاح در امت جدم محمد (صلی الله علیه و آله ) حركت كردم

و مي خواهم امر به معروف و نهي از منكر كنم و به روش جدم محمد (صلی الله علیه و آله ) و پدرم علي بن ابي طالب (علیه السلام ) رفتار كنم.

بحارالانوار، ج۴۴،ص۳۲۹.

​

امام حسین (علیه السلام) :

اي مردم ! رسول خدا فرمود: هر كس سلطان زورگويي را ببيند كه حرام خدا را حلال نموده ، پيمان الهي را مي شكند و با سنت و قوانين رسول خدا از در مخالفت در آمده و در ميان بندگان خدا، راه گناه و معصيت و ستم و دشمني را در پيش مي گيرد، ولي با عمل يا سخن اظهار مخالفت نكند، بر خداوند است كه او را در محل و جايگاه آن سلطان ظالم قرار دهد.

مقتل خوارزمی ، ج۱ ،ص۲۳۴