مهنــا

 صلی‌الله علیک یا ابا عبدالله 

اول صبح به سمت حرمت روکردم

دست بر سینه سلامی به تو دادم ارباب

سر صبحی شده و باز دلم دلتنگ است

السلام ای سبب سینه تنگم ارباب

 السَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبا عَبْدِاللهِ وَعَلَى الاَْرْواحِ الَّتي 

حَلَّتْ بِفِنائِكَ عَلَيْكَ مِنّي سَلامُ اللهِ اَبَداً 

ما بَقيتُ وَبَقِيَ اللَّيْلُ وَالنَّهارُ 

وَلا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّي لِزِيارَتِكُمْ،

امیرالمؤمنین عليه السلام: 

كارت را پوشيده دار و رازت را عروسِ هر خواستگارى نكن

غررالحكم حدیث ۲۳۰۵.

​السلام علیک یا اباعبدالله 

روبه شش گوشه ترین قبله ی عالم

هر روز

 بردن نام حسین بن علی می چسبد 

اَلسلام علَی الْحسَیْن 

و علی علی بْن الْحسین

و علی اولادالحسین

و علی اصحاب الحسین

 از كفاره گناهان بزرگ، به فرياد مردم رسيدن و آرام كردن مصيبت ديدگان است.

نهج البلاغه ، حکمت ۲۴.

امام حسین علیه السلام :

ادب آن است که از خانه که بیرون می‌روی، هیچ کس را دیدار نکنی مگر اینکه او را برتر از خود پنداری.

موسوعة کلمات الامام الحسین علیه السلام، ص٧۵٠.

​صلوات خاصه امام سجاد علیه السلام

اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَے عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ سَیِّدِ الْعَابِدِینَ‏ الَّذِے اسْتَخْلَصْتَهُ لِنَفْسِڪَ وَ جَعَلْتَ مِنْهُ أَئِمَّةَ الْهُدَے الَّذِینَ یَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ یَعْدِلُونَ‏ اخْتَرْتَهُ لِنَفْسِڪَ وَ طَهَّرْتَهُ مِنَ الرِّجْسِ وَ اصْطَفَیْتَهُ وَ جَعَلْتَهُ هَادِیاً مَهْدِیّاً اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَیْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ عَلَے أَحَدٍ مِنْ ذُرِّیَّةِ أَنْبِیَائِڪَ‏ حَتَّے یَبْلُغَ بِهِ مَا تَقَرُّ بِهِ عَیْنُهُ فِے الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ إِنَّڪَ عَزِیزٌ حَڪِیم؛

التماس دعا 

امام سجاد (علیه السلام) می‌فرمایند:

 «مردمانی که در زمان غیبت مهدی (عجّل اللّه تعالی فرجه) به سر می‌برند و معتقد به امامت او و منتظر ظهور وی هستند، از مردمان همه زمان‌ها برترند، زیرا خدایی که یادش بزرگ است به آنان خرد و فهم و شناختی ارزانی داشته است که غیبت امام برای آنان مانند حضور امام است». 

بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۲۲.

امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند:

 لا يَسلَمُ لكَ قَلبُكَ حتّى تُحِبَّ للمُؤمنينَ ما تُحِبُّ لنفسِكَ.

 دلت براى تو سالم نخواهد شد، مگر آن گاه كه براى مؤمنان همان پسندى كه براى خود مى پسندى.

 ميزان الحكمه، ج۹، ص۵۱۰.

​امام علی علیه السلام:

إِنَّمَا الدُّنْيَا مُنْتَهَى بَصَرِ الْأَعْمَى، لَا يُبْصِرُ مِمَّا وَرَاءَهَا شَيْئاً، وَ الْبَصِيرُ يَنْفُذُهَا بَصَرُهُ وَ يَعْلَمُ أَنَّ الدَّارَ وَرَاءَهَا، فَالْبَصِيرُ مِنْهَا شَاخِصٌ وَ الْأَعْمَى إِلَيْهَا شَاخِصٌ، وَ الْبَصِيرُ مِنْهَا مُتَزَوِّدٌ وَ الْأَعْمَى لَهَا مُتَزَوِّدٌ

همانا دنيا نهايت ديد كوردل است که آن سوى دنيا را نمى نگرد، امّا انسان آگاه، نگاهش از دنيا عبور كرده از پس آن سراى جاويدان آخرت را مى بيند. پس انسان آگاه به دنيا دل نمى بندد و انسان كور دل تمام توجّه اش دنياست. بينا از دنيا زاد و توشه برگيرد و نابينا براى دنيا توشه فراهم مى كند.

قسمتی‌از‌خطبه۱۳۳‌‌ نهج‌البلاغه

امیرالمومنین امام على عليه السلام فرمودند: 

( الغَفلَةُ أضَرُّ الأعداءِ ) 

غفلت، زيانبارترين دشمن است.

غررالحكم حدیث۴۷۲.