​روزی فردی معاند؛ 

خدمتِ امام صادق (ع) آمد وُ به ایشان عرض کرد:

اگر روزی یکی از دوستانِ شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟ 

امام در پاسخ به وی فرمودند:

خداوند به او یک بیماری عطا می‌ نماید تا سختی‌ های آن بیماری کفاره ی گناهانش شود. 

آن مرد دو مرتبه پرسید:

اگر مریض نشد چه؟

امام مجدد فرمودند:

خداوند به او همسایه‌ ای بد می‌ دهد تا او را اذیت نماید وُ این اذیت وُ آزارِ همسایه، کفاره ی گناهانش شود.

آن مرد گفت:

اگر همسایا ی بد نصیبش نشد چه؟ 

امام فرمودند: 

خداوند به او دوستِ بدی می‌ دهد تا وی را اذیت نماید وُ آزارِ آن دوستِ بد،کفاره ی گناهانِ دوستِ ما باشد.

آن مرد گفت: 

اگر دوستِ بد هم نصیبش نشد چه؟! 

امام فرمودند: 

خداوند همسرِ بدی به او می‌ دهد تا آزارهای آن همسرِ بد،کفاره ی گناهانش شود.

آن مرد گفت:

اگر همسرِ بد هم نصیبش نشد چه؟ 

امام فرمودند: 

خداوند قبل از مرگ به او توفیقِ توبه عنایت می‌ فرماید.

باز هم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت: 

وَ اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟ 

امام فرمودند:

«به کوریِ چشمِ توُ ما او را شَفاعت خواهیم کرد.» 

عوالي‌ اللئالي‌ العزيزية في‌ الأحاديث‌ الدينية،ج ۱،ص:۳۴۵